Minstens zo teleurstellend verliep het met de tomaten. Zag het er in de vroege zomer nog fantastisch uit met rijke, groene trossen, een paar weken later werden ze niet rood, maar vies bruin. Maar een enkel exemplaar haalde de eindstreep en kon gegeten worden. Toch waren er ook successen qua oogst. De basilicum deed het geweldig en we hebben heel wat salades gegeten met lekkere, verse blaadjes van dat kruid. Er was genoeg om verschillende potjes pesto te maken. Ook van de andere kruiden uit het stukje kruidentuin heb ik met plezier geknipt, geplukt en gegeten.
De meeste planten zijn inmiddels in bloei geschoten en beginnen duidelijk te lijden onder de frisse nachten. Zo niet de pepers. Afgelopen voorjaar kochten we bij het tuincentrum een plant vol beginnende Spaanse pepers en één met mini-paprika’s. Al snel bleken de paprika’s ook pepers te zijn, dus deze zomer hadden we genoeg pit in de tuin.
Allebei de planten bleven maar bloeien en nieuwe pepers produceren en terwijl om hen heen de boel doorschiet en aftakelt, hangen er nog steeds gele, rode en groene pepers te roepen om pittige gerechten. Daar valt niet tegenop te eten en omdat ik bang ben dat de nachten straks zelfs voor deze harde jongens te koud worden, zoek ik een manier om ze te bewaren.
Uit de talloze manieren die op internet te vinden zijn, kies ik een simpele. Pepers klein snijden, overgieten met azijn en au bain marie verhitten. Drie piepkleine weckpotjes vul ik ermee. Mijn handen blijven twee dagen scherp naar peper smaken.
De potjes staan naast elkaar in de koelkast en ze zien er prachtig uit.
Nu maar op zoek naar recepten om die pittige potjes weer leeg te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten