afscheidsreceptie

Mijn collega A. is weg. Afgelopen donderdag was haar afscheidsreceptie.
Ik vind het zo jammer.
Als ik ’s morgens het bedrijf binnenkwam en zij zat aan de balie, werd ik daar altijd meteen blij van. Een vriendelijk goedemorgen, vaak een kort praatje en soms een knuffel. Omdat één van ons jarig was of iets anders feestelijks, of gewoon omdat het maandag was.
A. was altijd in voor iets geks. Ik interviewde haar een keer voor mijn gesproken kindertijdschrift over haar rolstoel. In plaats van een serieus gesprek werd het een wedstrijd door de lange gang, die zij natuurlijk won op wielen.
Ze had plezier in haar werk, maar toen ze om praktische redenen besloot te verhuizen, kon ze niet blijven. De afronding was rommelig en viel gelijk met een grote reorganisatie van het bedrijf, waardoor er niet veel persoonlijke aandacht was. De laatste weken dat ze bij ons werkte was ze minder vrolijk en uiteindelijk stopte ze verdrietig en gedesillusioneerd.
Maar voor haar afscheid had ze het van zich afgeschud.
Ze zat in haar rolstoel te glimlachen en nam handen, zoenen, bloemen en cadeautjes in ontvangst. Het waren er veel, want ik was niet de enige die blij van haar werd.
Terwijl het publiek zich met een drankje in de hand door de kantine verspreidde, zag ik het feestvarken toch stiekem een traan wegpinken. Meteen daarna nam ze dapper een slok wijn. Het was tenslotte een feestje.
Ook al zijn de andere collega’s aan de balie nog zo aardig, A. laat een lege plek achter. Maar we houden contact. Dat hebben we elkaar beloofd.
A., dit blogje is speciaal voor jou.