Pas toen ik de fotoserie van NRC zag van het kamp bij Dadaab, drong het tot me door. Ik had wel nieuwsberichtjes voorbij zien komen over droogte en honger in Afrika, maar daar niet echt aandacht aan besteed. Het is erg, maar ‘honger in Afrika’ is een cliché geworden.
De hongerige kindjes in Afrika zijn al zo lang ik me kan herinneren ver en vaag aanwezig. In mijn kindertijd gebruikten ouders ze in de opvoeding. “Eet je bord leeg. De kindertjes in Afrika zouden blij zijn met dat eten”. “Honger? Trek zal je bedoelen. De kindertjes in Afrika. Díe hebben honger.”
Nu is het erger dan ooit. Volgens de Verenigde Naties voltrekt zich in de Hoorn van Afrika momenteel de grootste humanitaire ramp ter wereld. Zó veel en zo ver dat je je er geen voorstelling van kunt maken. Tot je de tijd neemt om zo’n fotoserie te bekijken.
Een enorme zandvlakte met dorre struiken en geïmproviseerde, ronde tenten van takken en lappen stof. Een lopende man met een klein pakketje in zijn armen. Op de volgende foto graaft diezelfde man een vierkant gat in het zand. Het pakketje is zijn zoontje van vier. Een derde foto laat een rij mensen in kleurige kleren zien die stil staan te kijken. Voor hen een opgerold plastic matje, waar de dode kleuter in gewikkeld is.
Sinds deze week is het gironummer 555 weer in gebruik om geld te kunnen storten voor de Samenwerkende Hulporganisaties. Om me heen hoor ik sceptische mensen zich afvragen of dit geld goed terecht komt. Op internet zie ik kribbige notities van mensen die opmerken dat die mensen in Afrika het nu maar eens zelf moeten leren oplossen. Dat het niet helpt om eten te blijven sturen omdat dat structureel niets oplost.
Misschien hebben ze gelijk. Maar hoe kun je mensen kwalijk nemen dat ze leven waar ze geboren worden en geen antwoord hebben op de problemen die daar al zo lang heersen?
Met het besef dat het een druppel op een gloeiende plaat is, stort ik een bedrag op 555. Misschien vooral om mijn geweten te sussen, maar wie vraagt daarnaar als er toch weer een klein beetje hulp van betaald kan worden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Vogels voederen
Ik zit aan de keukentafel noten te kraken en ik denk aan de vogels. De kraaien en kauwtjes die net als ik in de herfst bij de plaatselijke n...
-
Het is ongeveer 10 kilometer fietsen naar Sanguin en voor alle zekerheid doe ik een regenjas aan. Als ik er bijna ben, begint het zachtjes...
-
Er ligt een klein, hemelsblauw eitje in de tuin. Helemaal gaaf ligt het op een onbegroeid stukje grond. Mijn eerste opwelling is, het op e...
-
“Maak er eens een wat mooiere opstelling van”, zegt dirigent W. De alten wat meer naar links ja, en de sopranen een beetje naar voren… Geh...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten