Weekendje Brussel

We waren het al een tijdje van plan en nu is de afspraak eindelijk gemaakt. Op zaterdagmorgen vertrekken we met z’n tweeën voor een lang weekend naar Brussel. Niet naar een hotel in de stad, maar naar een huis in voorstad Diegem. Onze Belgische gastzoon van vorige zomer is daar weer thuisgekomen en we zijn van harte welkom in het gezin. We zijn aan de late kant, maar als we aankomen, staat moeder K. nog verhit te stofzuigen. Een hartelijke omhelzing; we moeten asjeblieft niet op de rommel letten, wat willen we eten? En willen we koffie? Dat laatste met een lach, want over onze Nederlandse liefde voor koffie had zoon M. zich verbaasd. “Jullie drinken altijd koffie”, was één van de eerste cultuurverschillen die hij opmerkte. We voelen ons meteen thuis. M. geeft een rondleiding die eindigt bij het zwembad in de achtertuin. Dat moet dit weekend schoongemaakt worden omdat de winterkap er over gaat. Na de late lunch rijdt K. ons naar het Atomium. Ze staat er op onze kaartjes te kopen. Willen we wafels? Ijsjes? Macarons? We gaan door de bollen en buizen van het gebouw. Op een film zien we hoe het in 1958 handmatig gebouwd werd en we verbazen ons erover dat dat zo kon! Zondag bekijken we overdadige Aziatische kunst in de Japanse Toren en het Chinese Paviljoen. En we bezoeken het Muziekinstrumenten Museum. De energieke K. leeft twee levens tegelijk. Ze is ’s morgens om half zes opgestaan en terwijl wij uitslapen en rustig ontbijten werkt zij een paar uur in haar Centre Therapeutique. De muziekinstrumenten laat ze halverwege voor wat ze zijn om haar jongste dochter ergens verderop in de stad op te pikken. Hulp bij koken, afruimen of afwassen probeert ze af te wimpelen en tussen de bedrijven door beantwoordt ze voortdurend telefoontjes, zakelijk en privé. Maandag neemt ze ons in alle vroegte mee in de auto zodat we een Art Nouveau wandeling kunnen maken terwijl zij werkt. Met moeite kunnen we haar ervan overtuigen dat we best met de bus naar huis kunnen komen. Het lange weekend is zo voorbij en voor we het weten staan we al weer afscheid te nemen. K. verontschuldigt zich dat ze zo weinig tijd voor ons had. We moeten nog een keer komen! Er valt nog veel meer te zien in Brussel. Maar eerst komt M. weer bij ons. Zijn moeder is ook welkom, maar zou ze zomaar een heel weekend vakantie kunnen nemen?