Trommelaar

Bom-bom, DEFENCE, bom-bom, DEFENCE. De trommelaar bepaalt het tempo als de fans hun basketbalspelers aanmoedigen. Als het spannend wordt, kan hij het publiek opzwepen. Als de tegenstanders strafworpen krijgen, probeert hij ze met veel kabaal uit hun concentratie te krijgen. Een belangrijke rol.
De vorige trommelaar is er het afgelopen jaar mee gestopt en na een paar wedstrijden met een stuurloos publiek heeft C. de uitdaging aangenomen. Met de grote, witte trom, met handtekeningen van generaties spelers op het vel, komt hij in het begin wat onwennig de sporthal in. De eerste wedstrijd zit hij op een onhandige plek. Hij slaat niet hard genoeg; het publiek hoort hem niet goed. Hij moet nog uitvinden op welk moment hij het ritme in moet zetten.
Voordat hij de trom overnam, kenden we C. als medesupporter. Een bescheiden zestigplusser met onder z’n kin net wat meer haar dan op z’n kale kruin. Betrokken bij het basketbal, maar tamelijk onopvallend.
Na een paar wedstrijden trommelen begint hij te groeien in zijn nieuwe rol. Hij neemt zijn taak serieus en gaat ook naar de uitwedstrijden. Wij, H. en ik, zijn niet fanatiek genoeg om voor een wedstrijd naar Leiden, Groningen of Rotterdam te gaan. Als er vier wedstrijden achter elkaar ‘uit’gespeeld zijn, zien we dat onze C. inmiddels een metamorfose heeft ondergaan.
Zelfbewust zit hij op zijn vaste plek op de tribune achter zijn trommel. Vlak voor het begin van de wedstrijd slaat hij krachtig de voorzet voor een aanmoedigingsschreeuw: Bom, bom, bom-bom-bom, bombombom-bom: MAGIXX!!
Als onze club achterligt, slaat hij des te fanatieker op de trommel, en als een aanval tot vier keer toe mislukt, heft hij z’n handen ten hemel, tilt de zware trom op en loopt langs het veld met de spelers mee alsof hij bij de vijfde aanval persoonlijk de bal in de basket wil slaan.
De achterstand wordt ingehaald en als een driepunter de stand gelijk maakt, juicht het publiek en gaat staan. C. stopt niet meer met trommelen tot de Magixx minuten later overtuigend de winst binnenhalen. Dan laat hij ons grijnzend de blaar op zijn hand zien.
Na de wedstrijd staat hij aan de rand van het veld tot de spelers hun traditionele rondje langs het publiek maken. Iedereen die z’n hand op steekt, krijgt van de lange, bezwete mannen een high five. “Goed gespeeld, Lucas”, zegt C. familiair tegen de topscorer. Een ander slaat hij waarderend op de schouder. Hij geniet hiervan. Iets van de roem van de spelers straalt op hem af, want hij is one of the guys; de trommelaar.
Als de basketballers verdwenen zijn, loopt C. als één van de laatsten de zaal uit en de trap op om de trom op te bergen. Tot volgende week. Dan mag hij wéér.