Gevangen

Daar zitten we weer om de tafel.
Met de dokter en de afdelingscoördinator bespreken we de toestand van mijn vader. Hij zit erbij maar doet niet mee.
Het gaat niet goed. Pa is verward en achterdochtig. Hij voelt zich hier gevangen. Om weer naar z’n eigen huis te kunnen, moet hij beter lopen, zelf naar de w.c. kunnen, enig benul hebben van dag en uur.
Maar hij is verward en doet niets zonder opdracht.
Behalve mopperen en schelden: de wereld is tegen hem. Ze behandelen hem schandalig. Nemen hem ’s nachts mee naar een betonnen bunker waar hij moet slapen. Ze hebben hem opgepakt en in een gevangenis gestopt. Ze zijn op z’n huis uit...
Tijdens het gesprek zit hij stil in zijn rolstoel. Hij kijkt wezenloos voor zich uit en schrikt alleen op als iemand hem direct aanspreekt.
Ik voel me ongemakkelijk als we over pa praten alsof hij er niet bij is, maar daarvoor zijn we tenslotte hier. Om een oplossing te bedenken. Voor een opstandige, oude man die het zichzelf en z’n omgeving moeilijk maakt.
Naar huis kan hij zo niet. Maar hier in het verpleeghuis is hij zó misplaatst. Als een gewonde vogel die je in een doos houdt omdat z’n vleugels kapot zijn. Maar hij probeert tóch steeds weg te vliegen omdat hij het niet begrijpt.
Als ik weg ga zit hij in de gang, want hij heeft een hekel aan zijn kamer.
“Dag pap”, zeg ik, “tot volgende week”.
“Als ik hier dan nog ben”, bromt hij.
Ik loop naar de lift en zwaai nog een keer.
Gewonde vogels horen niet in een doos. Maar wie kan het over z’n hart verkrijgen om ze buiten te zetten, waar de katten loeren?