Boven kun je over een balustrade om het gebouw heen lopen en op Berlijn neer kijken. We zoeken herkenningspunten en lezen historische informatie op fotoborden. Dan gaan we het café in om met een kop koffie met Schwarzwalder kirsch uit het raam te kijken hoe in de diepte de metrotreintjes in en uit het station rijden.
De ober heeft een plastic glimlach die hij alleen even opzet als hij onze koffie neerzet. Twee stappen verder is zijn gezicht weer strak.
De Schwarzwalder kirsch ziet er fantastisch uit maar valt tegen. De chocoladecake smaakt niet naar chocola, de room is niet lekker zoet en de kersen zijn flauw. Als we de rekening vragen is daar weer die nepglimlach. We worden er een beetje lacherig van. Onze kale vriend in de lift is nog steeds even chagrijnig en we bedenken dat het ook niet zo'n leuk baantje is. Steeds maar met toeristen in die lift: zoef, omhoog, zoef, omlaag. Misschien doet het iets raars met je hersens. Misschien is het net zo ongezond als ruimtereizen. Misschien word je er kaal van...
En dan altijd weer hetzelfde commentaar van al die bezoekers. Het is maar goed dat overal stevige spijlen staan, anders zou hij er vast af en toe een naar beneden gooien. Als we weer buiten staan, kijken we omhoog om te zien waar we net zaten.
Was het de moeite waard? Het uitzicht was geweldig, de koffie was lekker. Maar wat we zeker niet zullen vergeten is de lift. Met de meest uitgestreken liftboy van Europa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten