“Een zonderlinge kalmte”

Op het water is het geluid anders. Zodra we in de boot stappen, is er die rust die het water geeft. Pratende mensen op hun terras, spelende kinderen, een hond die blaft; dwars door al die geluiden heen hoor je de stilte. Alles klinkt ver, behalve het zachte plonzen van onze peddels.
In het boek “Zeitoun” peddelt een man door de ondergelopen straten van New Orleans na de orkaan Katrina. “Hij zag links en rechts uitzonderlijk grote schade, maar in zijn hart voelde hij een zonderlinge kalmte. Er was veel verloren gegaan, maar de stilte die in de stad hing had iets hypnotiserends.”

Terwijl ik in de vroege avond samen met H. vanuit onze achtertuin de wijk uit peddel, heb ik een soortgelijk gevoel. Zonder de ramp dan gelukkig. Wat we tegenkomen zijn een paar hengelaars, een enorme zwaan, wat meerkoeten. Een fuut duikt onder als we er aan komen en komt midden in een groepje eenden weer boven. Ze vluchten verschrikt met veel gespetter en gekwaak.
De zon staat laag en maakt een glinsterende streep op het water. Als we tussen hoge huizen door varen, met donker oprijzende blinde muren, geeft die felle streep licht een surrealistisch effect. Iets verderop lichten witte hortensia’s op in het avondlicht.
Het is maar een klein rondje dat we maken, maar als we na drie kwartier weer aanleggen, voel ik me alsof ik even ver weg ben geweest. Met een kano heb je geen cursus mindfullness nodig.