Schoenen föhnen

“Nou, ik geloof dat ik m’n schoenen nu maar verder ga föhnen.”
De derde vierdaagsedag van dit jaar was vooral erg nat. Met twee lopers in huis heb je dat goed in de gaten. Ze vragen oude kranten om in hun schoenen te stoppen, maar zoveel vocht krijgen die in één nachtje niet afgevoerd. De föhn moet er aan te pas komen.
De vader-met-dochter die we onderdak bieden, komen al voor de vijfde keer logeren in de vierdaagseweek. Inmiddels zijn het vrienden geworden. We vinden het leuk om ze vier dagen lang in de watten te leggen. Een goed bed en lekker eten, koffie en thee, maar ook even meefietsen naar de blarenpost, ’s avonds naar het vierdaagsejournaal kijken en gezellig nog een beetje praten. Het ontbijt zetten we ’s avonds klaar; om vier uur (of nog eerder) opstaan gaat iets te ver. Maar we zorgen wel voor een grote schaal met fruit, ontbijtkoek, allerlei meeneem-koekjes, verschillende soorten brood en ingrediënten voor koffie en thee.

Als ze laat in de middag thuiskomen, zie je de veertig kilometer in hun benen zitten. Vooral als er na een half uurtje zitten besloten wordt om te gaan douchen, gaat het opstaan stroef en het lopen strompelend. Maar klagen doen ze niet, onze lopers. Zelfs na een dag regen hebben ze opgewekte verhalen. Over mooie stukken in de route, gekke mensen onderweg en burgemeesters die ze een hand hebben gegeven.
Na vier dagen en 160 kilometer komen ze met glimmende vierdaagsekruisjes, gladiolen en ophalende familieleden binnen. Dat zijn intussen ook geen onbekenden meer voor ons. Met z’n allen sluiten we de week af met een etentje bij de Chinees. Lopend buffet. Misschien toch niet zo’n goed idee, bedenken we als onze wandelaars op hun zere voeten met hun bord langs de gerechten lopen. Maar elk aanbod om iets voor ze te halen, slaan ze af, de bikkels. Trots gaan we naast ze aan tafel zitten. Ze hebben het weer gered, ónze lopers. We heffen het glas: Proost, op de volgende Vierdaagse!