Met de Shinkansen naar Tokyo

Een beetje slaperig nog staan we om kwart voor 7 ’s morgens op het perron waar de trein naar Tokyo vertrekt. De supersnelle Shinkansen treinen zijn er in verschillende soorten. Elke soort heeft zijn eigen naam. Wij gaan met de Hikari. Op het perron is precies aangegeven waar wagon nummer 12 zal stoppen. We staan netjes in de rij te wachten, zoeken onze gereserveerde plaatsen op en op de seconde om 10 voor 7 vertrekt het monster richting Tokyo. Met een snelheid tot 270 kilometer per uur razen we door het landschap. We zien rijstvelden en tempels, maar vooral heel veel bebouwing. Waar natuur is, bestaat die uit bergen, waar we met tunnels dwars doorheen duiken. De beroemde berg Fuji met z’n besneeuwde top zien we in de verte als een plaatje voorbij glijden.

De stoelen in de Hikari zijn riant. Het is een comfortabele manier van reizen. Na elke stop komt er

een karretje langs met eten en drankjes die je kunt bestellen. Om kwart voor 1 zijn we in Tokyo. Weer precies volgens de dienstregeling. De Japanse treinen zijn beroemd omdat ze zo precies op tijd rijden en E. vraagt zich hardop af of ze hier dan nooit ‘aanrijdingen met een persoon’ hebben. Het zelfmoordcijfer in Japan is hoog, maar we besluiten dat de mensen hier waarschijnlijk zo beleefd zijn om dat heel discreet op een plek te doen waar anderen er weinig last van hebben.

In Tokyo hebben we een afspraak met R., de Japanse vriendin van mijn dochter. Het station van Tokyo is enorm en R. heeft in een berichtje laten weten dat ze op ons wacht in warenhuis Daimaru tussen Prada en Louis Vuitton. We vinden haar zonder problemen en deze Japanse dame neemt onmiddellijk de leiding. Ze heeft een stevig programma voor ons bedacht. Eerst de ‘Character street’ in Tokyo Station, dan naar Meiji Shrine,  door Takeshito street, naar Shibuya Crossing, langs winkels en een speelhal. Om zes uur zullen we nog een andere Japanse vriendin ontmoeten en met z’n allen sushi gaan eten.

De characters van Character street zijn niet (alleen) de tekenfilmfiguurtjes met piekhaar en grote ogen die we kennen van de Pokémon en Dragonball series. Het is hier één en al lievigheid met Nijntje, Hello Kitty, het schattige beertje Rilakkuma en meer knuffelige beestjes. Na vijftien van die pastelkleurige winkels hebben we het wel zo’n beetje gezien, maar het station biedt nog veel meer. Eindeloze gangen langs winkels met kleding, souvenirs en heel veel prachtig voedsel. We dwalen er net zo lang rond tot ook onze gids de weg niet meer weet, maar met de gsm op haar i-phone brengt ze ons het doolhof ook weer uit.

Bij de tempel die we daarna bezoeken is de sfeer totaal anders. De enorme boog aan de ingang van

het park is indrukwekkend en ineens lopen we in een rustig, groen gebied.  R. laat ons de rituelen zien die bij een shinto tempel horen: je handen één voor één wassen met water uit een houten bakje aan een lange stok, een stijve buiging met de handen tegen elkaar voor je borst, twee keer in de handen klappen en dan in stilte iets wensen, voor een klein bedrag een opgerold papiertje kopen waar een wijze spreuk op staat of zelf een wens op een dun stukje hout schrijven en dat tussen duizenden andere wensen ophangen.

Na de rust van de tempel storten we ons in de drukte van Takeshito street, waar je jongeren tegen kunt komen in de meest exentrieke kleding en dan gaan we naar Shibuya Crossing, het Japanse Times Square. We zien vanaf een hoge plek hoe de stoplichten allemaal tegelijk op groen springen en honderden voetgangers tegelijk het grote kruispunt oversteken. Een gekrioel dat weer stopt als de lichten rood worden. Even later lopen we zelf mee in die drukte om op pad te gaan naar het restaurant waar we heerlijke verse sushi gaan eten.