"Om
11.02 's morgens, 9 augustus 1945, ontplofte een atoombom 500 meter boven deze
plek. De zwarte monoliet geeft de plek van het hypocentrum aan. De enorme
drukgolf en de intense hitte/straling die bij de explosie vrijkwam verbrandde
en maakte alles dood binnen een mijl (1-2 km) en veranderde alles binnen deze
afstand in puin. Ongeveer een derde van Nagasaki werd vernietigd en 150.000
mensen kwamen om of raakten (zwaar) gewond. Tegenwoordig maakt het hypocentrum
deel uit van een internationaal vredespark en is een symbool voor de
wereldvrede."
70 jaar na
het vallen van de atoombom groeien er rondom het hypocentrum bomen en struiken.
Ooit was de verwachting dat er driekwart eeuw na de bom niets zou kunnen
groeien.
In het
museum hebben we filmpjes en foto’s gezien van de enorme schade die de
atoombom
aanrichtte. Een grote oppervlakte met alleen maar puin, verwrongen staal en resten
van wat ooit mensen waren. Hier buiten overheerst de gedachte aan hoop en
vrede. Schoolkinderen uit de hele wereld sturen of brengen slingers en
kunstwerken gemaakt van kraanvogels, symbolen van vrede.
We nemen de tijd om het museum en het vredespark te bekijken.
Dan gaan we verder terug de geschiedenis in, met tram drie. Die brengt ons vlakbij waar de Dutch Slope moet zijn, de Nederlandse steeg. Het is even zoeken, maar dan vinden we de smalle, sterk omhoog lopende straat waar in de 19e eeuw buitenlandse, vooral Nederlandse kooplieden woonden. De ‘Western style’ huizen langs het straatje zijn van grijsblauw hout, met grote veranda’s. Als Japanners zich zo’n voorstelling maken van de Nederlandse huizen, zullen ze wel verbaasd zijn als ze er ooit echt heen gaan.
Het is een warme dag en als we de steile Dutch slope op en af zijn gewandeld, gaan we even in de schaduw zitten om een bakje fruit te eten dat hier zowaar heel betaalbaar is; over het algemeen is fruit een kostbare zaak in Japan. Dan lopen we verder door de smalle straten van de wijk. We komen groepen schoolkinderen tegen die ons allemaal enthousiast een high five geven. Waarom? Waarschijnlijk omdat we Westerlingen zijn.
We vinden de
ingang van Glover Garden, een grote tuin die aangelegd is door de Schot Thomas
Blake Glover in het midden van de 19e eeuw. De tuin ligt hoog en we
kunnen kiezen tussen heel veel steile traptreden of een lift die als een
skilift schuin omhoog gaat. Omdat we al aardig slap zijn van de warmte is de
keus niet moeilijk. Het uitzicht vanaf de hoogste terrassen is geweldig. De
tuin strekt zich uit over een grote oppervlakte en terwijl we er door wandelen,
komen we weer steeds lager. De begroeiing is voor ons niet heel bijzonder;
terwijl Japanse bezoekers de roze hortensia’s fotograferen, bekijken wij vooral
de uitzichten en het beeld van madame Butterfly, dat hier achter een
gestileerde vijver staat.
Al eerder deze dag kwamen we langs het Chinatown van Nagasaki, een opvallende poort met Chinese versieringen gaf het begin aan van deze buurt. We hebben besloten om daar iets te gaan eten, maar eerst gaan we langs Deshima. Vroeger was dat een eiland: de enige plek in Japan waar buitenlanders mochten wonen en dat waren voornamelijk Nederlanders. Zij mochten niet van hun piepkleine eilandje af, behalve één keer per jaar om naar Tokio te reizen en de Keizer geschenken te brengen. Deshima is nu een openluchtmuseum. Vanaf de ingang zien we de houten huizen staan, maar een deel ervan is afgedekt omdat er druk verbouwd wordt. We hebben eigenlijk niet zo’n zin meer in het museum en gaan Chinatown in, waar we eten. De meest saaie maaltijd tot nu toe, zodat we ons meteen voornemen om het de rest van onze vakantie bij Japanse restaurants te houden, want het Japanse eten bevalt ons tot nu toe prima.
We nemen de tijd om het museum en het vredespark te bekijken.
Dan gaan we verder terug de geschiedenis in, met tram drie. Die brengt ons vlakbij waar de Dutch Slope moet zijn, de Nederlandse steeg. Het is even zoeken, maar dan vinden we de smalle, sterk omhoog lopende straat waar in de 19e eeuw buitenlandse, vooral Nederlandse kooplieden woonden. De ‘Western style’ huizen langs het straatje zijn van grijsblauw hout, met grote veranda’s. Als Japanners zich zo’n voorstelling maken van de Nederlandse huizen, zullen ze wel verbaasd zijn als ze er ooit echt heen gaan.
Het is een warme dag en als we de steile Dutch slope op en af zijn gewandeld, gaan we even in de schaduw zitten om een bakje fruit te eten dat hier zowaar heel betaalbaar is; over het algemeen is fruit een kostbare zaak in Japan. Dan lopen we verder door de smalle straten van de wijk. We komen groepen schoolkinderen tegen die ons allemaal enthousiast een high five geven. Waarom? Waarschijnlijk omdat we Westerlingen zijn.
Al eerder deze dag kwamen we langs het Chinatown van Nagasaki, een opvallende poort met Chinese versieringen gaf het begin aan van deze buurt. We hebben besloten om daar iets te gaan eten, maar eerst gaan we langs Deshima. Vroeger was dat een eiland: de enige plek in Japan waar buitenlanders mochten wonen en dat waren voornamelijk Nederlanders. Zij mochten niet van hun piepkleine eilandje af, behalve één keer per jaar om naar Tokio te reizen en de Keizer geschenken te brengen. Deshima is nu een openluchtmuseum. Vanaf de ingang zien we de houten huizen staan, maar een deel ervan is afgedekt omdat er druk verbouwd wordt. We hebben eigenlijk niet zo’n zin meer in het museum en gaan Chinatown in, waar we eten. De meest saaie maaltijd tot nu toe, zodat we ons meteen voornemen om het de rest van onze vakantie bij Japanse restaurants te houden, want het Japanse eten bevalt ons tot nu toe prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten