Fukuoka: Canal City en de Sushiro

Op onze tweede Japanse dag slapen we uit. Dan gaan we op pad naar Canal City, een groot, overdekt winkelcentrum van vijf verdiepingen, waar dwars doorheen een kanaal is aangelegd. Onderweg lopen we door een parkje waar een internationale markt is. E. ziet tot haar vreugde een Peruaans kraampje waar ze haar lievelingsdrankje verkopen.

Ik fotografeer stiekem een poedel die er uitziet alsof hij net van een hondenshow komt. Later zie ik dat alle honden hier zo’n keurige coupe hebben. Met slank getrimde tailles en kwasten aan de staart.

De winkels van Canal City lijken op winkels in elke andere stad, maar de bouw van het geheel is wel bijzonder, met veel kleuren en ronde vormen. In het kanaal zijn fonteinen die ieder uur op muziek een show spuiten. Er zijn ook ronde pleintjes, waar opgetreden wordt.

E. vindt dat haar broer nieuwe schoenen nodig heeft en haalt hem over die te kopen. Als mijn zoon in het Japans een verkoopster aanspreekt, lacht ze heel lief naar hem. Ik begrijp weinig van wat er gezegd wordt, maar ben trots op hem dat hij in deze moeilijke taal een gesprek kan voeren.

Ineens staan we tussen de automaten. Eerst snoepautomaten en automaten met speelgoedjes en verzameldingetjes. Dan complete gokhallen. Die komen we later ook nog veel tegen. Grote ruimtes vol speelautomaten in alle soorten. Vaak behendigheidsspelletjes, waar meestal eenlingen fanatiek achter staan en met grote snelheid hun handen over schermen bewegen of ritmes meeslaan op een grote trommel. Beroemd is het gokspel Pachinko dat het midden houdt tussen flipperen en een fruitmachine.

Heel Japans zijn ook de Purikura afdelingen die in of naast de gokhallen te vinden zijn. Het zijn fotohokjes waar vooral jonge meiden zichzelf (in groepjes) laten fotograferen, waarbij de foto’s zo bewerkt worden dat je een gladde, lichte huid hebt, een spits kinnetje, grote ogen en eventueel lange benen. Het schattigheidsgehalte is groot. Een deel van de afdeling is verboden voor mannen, omdat daar ook verkleedkleren aangetrokken kunnen worden. De promofoto’s van jonge meisjes in zwoele poses en de hokjes met gordijntjes ervoor geven me het gevoel alsof we in een soort hoerenkast beland zijn.

Om zes uur hebben we een afspraak op station Tenjin met een klasgenoot van J. We zullen samen gaan eten bij een Sushiro, waar de sushi op een lopende band voorbij komt. Het is even opletten, maar als je het systeem weet, is het simpel. Gerechten op bordjes met een bepaalde kleur zijn door iemand besteld. De witte bordjes mag je gewoon van de band pakken.

Via een computerscherm kun je zelf ook iets bestellen. Thee en water zijn gratis, zoals je trouwens in elk restaurant meteen als je binnenkomt gratis water met ijs geserveerd krijgt (en soms thee). Van ieder gerechtje dat je hebt gegeten, moet je het bordje bewaren.  Voor het afrekenen, komt iemand met een centimeter checken hoe groot de stapel bordjes is. Dat bepaalt hoeveel je moet betalen. Het is een gezellige manier van eten en na de sushi in Japan zullen we van Nederlandse sushi niet snel meer blij worden.

Na het eten splitsen we. De jongeren gaan naar de Book Off, een winkel waar je voor weinig geld tweedehands boeken kunt kopen, en dan voor de fun Purikura foto’s maken. Wij lopen gewoon een beetje door de stad, waar het na acht uur donker is en overal de neonlichten aan gaan. Zo ziet alles er heel anders uit. Erg laat maken we het niet, want onze interne klokken lopen nog niet helemaal gelijk met de Japanse tijd.
Genoeg nieuwe indrukken voor vandaag.
Morgen verder.