Eerder deze maand heb ik een stukje grond naast het achterterras vrijgemaakt, waar ik volgend jaar courgettes of pompoenen wil zetten en ik haal tuingereedschap uit de schuur om verder te gaan met die klus. Ik knip de nieuwe uitlopers van een hardnekkige stronk, die niet opnieuw een grote struik mag worden en haal de rommelige planten weg die ernaast staan.
Met een grote emmer tuinafval loop ik langs het huis naar de compostbak en in het voorbijgaan zie ik dat rond de buitenkraan het onkruid enthousiast opkomt. Op de terugweg kan ik het niet laten om dat stukje nu eerst aan te pakken. Terwijl ik het groen tussen de stenen uit trek, denk ik aan de roman ‘Aanwezig’ van Jerzy Kosinski. In dat boek komt een eenvoudige tuinman in de politiek terecht. De mensen om hem heen zien zijn uitspraken over tuinieren als vergelijkingen die eigenlijk over wereldproblemen gaan.
De tuin als allegorie voor het leven. Ik bedenk dat dat in mijn geval eigenlijk best klopt. De hapsnap manier waarop ik nu in de tuin bezig ben, zie ik terug op allerlei andere gebieden. Ik kom iets tegen dat me interesseert en dan besluit ik me daarmee bezig te houden. Maar er zijn zo veel leuke dingen, dat je ze niet allemaal tegelijk kunt bijhouden.
Schrijven: doe ik elke dag
Zingen: soms fanatiek, nu even nauwelijks
Tekenen: al heel lang geleden dat ik dat serieus heb gedaan
Kleding maken: afgelopen winter fanatiek mee begonnen, maar in de zomer is het veel fijner om buiten te zijn.
Tuinieren: heerlijk om te doen, maar soms ga ik liever fietsen, of varen, of een weekendje weg enz.
Zo zijn er in mijn tuin ook steeds stukjes die ik netjes een seizoen lang bij hou, terwijl andere stukken veel minder aandacht krijgen. Die moeten dan volgend voorjaar maar weer serieus aangepakt worden. Is dat erg? Soms zou ik graag meer orde en overzicht willen: een plan voor de héle tuin; een belangrijk doel in mijn leven. Maar soms kan ik ook enorm genieten van een klein stukje dat helemaal mooi en op orde is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten