Een ‘Tussen Kunst en Kitsch’ moment

‘Hé, is dat een Iron-man pak?’ H. trekt genoeg aandacht met z’n brede schouderbeschermers en vervaarlijke helm. En dat was nou net de bedoeling.

 

In de straat van vriendin S. is zaterdag de jaarlijkse tuintjesmarkt. Dat wil zeggen dat de bewoners in hun voortuintjes spullen neerzetten om te verkopen. Omdat we wel wat oude spullen hadden die we kwijt wilden, spraken we af dat we die naast haar bescheiden kistje met boeken zouden zetten. Een kistje waar na de afgelopen vier jaar tuintjesmarkt niet heel veel uit is verkocht. S. doet elk jaar mee voor de gezelligheid en ze vindt het prima als we er bij komen met onze bonte verzameling.

Ons pronkstuk van de dag is de American Football outfit van onze zoon, die deze ruige sport een seizoen lang heeft gedaan en het toen voor gezien hield. De schouderbescherming, helm en schoenen hebben destijds een aardig bedrag gekost dat we er natuurlijk bij lange na niet voor terug kunnen krijgen. Eigenlijk willen we het niet voor een rommelmarkt-prijsje verkopen, maar we nemen de spullen mee als publiekstrekker en wie weet is er iemand die toevallig op zoek is naar deze spullen.

 Echt nodig was de verkleedpartij van H. niet. We hebben de auto nog niet half uitgepakt of de eerste spullen zijn al verkocht. Ondanks de grijze lucht, waar af en toe een buitje uit valt, is het gezellig druk in de straat en ons handeltje loopt helemaal niet slecht. Allerlei spul dat al jaren ongebruikt in een kast of in de schuur staat, gaat voor een habbekrats naar een nieuwe eigenaar.

Een doos legospulletjes is zo verdwenen. Met een paar nooit gedragen (want te klein gekochte) schoenen kunnen we een man met bescheiden voeten blij maken. Een playmobiel piratenschip wordt door een oma voor haar kleinkind gekocht. Er wordt gekeken, onderhandeld, commentaar geleverd en een vrouw wil graag de schoffel uitproberen die glanzend nieuw en ongebruikt op onze kraam ligt. (na de proefschoffelsessie besluit ze hem niet te kopen)

H. spreekt van onder zijn helm voorbijgangers aan om ze produkten aan te smeren met de meest wonderlijke argumenten: ‘Met deze pilates-ring kunt u uw monnikskapspieren trainen’, of ‘tuinieren is geweldig voor de conditie, wat vind je van deze tuingereedschap-set?’

Midden in die gezelligheid vraagt iemand ineens verbaasd waar we deze karaf vandaan hebben? Ze wijst op een wit stenen geval met twee tuiten dat H. ooit heeft gekregen nadat hij ergens voor z’n werk een praatje had gehouden.

‘Ik heb er zelf ook zo één’, vertelt ze, ‘en volgens mij is ie minstens 50 euro waard. Het is een speciaal ontwerp van Cor Unum, die in een gelimiteerde oplage gemaakt is.

Die van haar had in een kerstpakket gezeten. Net als wij vindt ze het ding niet echt mooi en ze is dan ook niet van plan om de onze er bij te kopen. ‘Hoewel’, ze lacht: ‘ik had eigenlijk eerst moeten vragen hoeveel je ervoor wilt hebben…’

Als ze is doorgelopen, kijken we nog eens naar de karaf: ‘Wat gaan we er nu voor vragen als iemand hem wil hebben?’ We hebben geen idee en al gauw is de aandacht weer afgeleid door andere kopers. Eén keer pakt iemand de karaf op, maar er wordt niet naar een prijs gevraagd.

Aan het eind van de middag rijden we naar huis met aanmerkelijk minder spullen dan waar we mee aankwamen. Thuis vind ik na enig speurwerk op het internet onze karaf terug. Hij blijkt 65 euro te kosten en is bij Cor Unum Ceramics te koop. Dit is de beschrijving: 

"De Cor Unum Porron karaf is een ontwerp van designer Zweitse Landsheer. Hij is geïnspireerd op de Spaanse drinkbuidel. Achter de stijlvolle en eigentijdse vormgeving schuilt praktisch vernuft. Niet alleen houdt de Porron karaf van Cor Unum prettig vast, de apart gevormde handgreep zorgt bovendien dat de inhoud van de wijn- of waterkaraf vloeiend schenkt."  Als ik dat zo lees, ga ik het ding nog bijna mooi vinden.

Kijk, dit is em. Als je er echt enthousiast over bent, mag je hem van me hebben voor de helft van de nieuwprijs. Een koopje toch?