Zomerse dagen. Het wordt steeds warmer in huis, dus we overwegen dit weekend buiten te koken. We zijn niet van die barbecue-fanaten, maar het kan ook op een andere manier.
Al is het lang geleden dat we gekampeerd hebben, in de opbergruimte onder de trap staat nog steeds een tweepits campinggastoestel. Op mooie zomerdagen doet ie soms dienst als buitenkeuken. Vorig jaar in de nazomer werden de vlammetjes steeds kleiner; de gasfles was eindelijk leeg. H. weet een plek waar je die fles voor een volle kunt omruilen en daar rijden we vanmorgen naartoe.
Het is een beetje een ouderwetse gereedschapswinkel en volgens een bordje op de deur kun je er op zaterdagmorgen tussen 9 en 12 uur terecht voor campinggasflessen. Toevallig is het zaterdagmorgen 11 uur, dus we gaan naar binnen. Achter de toonbank staat een wat oudere man in gesprek met een klant. Een tweede klant wacht op z’n beurt en wij sluiten aan. Ik kijk de winkel rond. Ik hou wel van dit soort kleine van-alles-zaken: een soort Gamma maar dan gezelliger. Hier nemen ze echt de tijd voor klanten.
Als ik me terugdraai naar de kassa’s, zie ik dat er nu ook een jongere winkelbediende is verschenen. Hij is een vierde klant aan het helpen. Ik heb ze allebei niet binnen zien komen. Naast me staat H. ongeduldig op z’n been te trommelen. Als ik naar hem kijk, draait ie z’n ogen naar boven: “Wat duurt dat lang”.
De eerste klant heeft na veel heen- en weer gepraat zijn aankopen nu betaald. Een grote opgerolde tuinslang en een pak vuilniszakken. Nu moet er een bon aangemaakt worden voor de financiële administratie. Ik stel me voor dat de tuinslang voor een tuiniersvereniging bedoeld is en dat daar zo’n heel precies mannetje de financiën beheert. Met een mengeling van geamuseerdheid en ongeduld zie ik de winkelman een duimstok tevoorschijn halen om de doorsnee van de rol te meten die hij zorgvuldig noteert. Ook de breedte van de vuilniszakken wordt opgemeten en op de bon gezet.
Naast me klinkt een geërgerde zucht en ik voel H. steeds geagiteerder worden.
“Nou ja, MENEER”, hoor ik hem ineens roepen.
“Hoe zit dat hier met de volgorde? Ik sta hier ook al een kwartier te wachten!” Een juist binnengekomen man is langs onze korte rij naar de tweede kassa gelopen die net vrij is gekomen.
Mompelend dat hij alleen een korte vraag had, doet de man een paar stappen achteruit en de wachtende vóór ons lacht H. dankbaar toe terwijl hij naar de andere kassa loopt.
Het uitschrijven van de tuinslangbon neemt nog zeker vijf minuten extra in beslag en dan zijn wij aan de beurt. De vervangende gasfles is duurder dan we dachten en de winkelman neemt uitgebreid de tijd om ons uit te leggen hoe dat komt en dat het nog niet zo gek is om een ander systeem te overwegen. Hij vertelt meteen het een en ander over de mogelijkheden. De donkere wolk boven het hoofd van H. neemt af. Als we de winkel verlaten, groet hij de voordringer vriendelijk. Die geeft een knorrig knikje terug
Ik zeg dat dát nou het leuke is aan dit soort winkeltjes, dat ze je zo aandachtig helpen. We schieten in de lach, maar eigenlijk meen ik het echt. Alleen kon het in dit geval wel een tikkie minder aandachtig. Twintig minuten discussie, nameten en uitschrijven voor een aankoop van twee gewone artikelen is overdreven. Sja, het is ook nooit goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten