Ronda, Andalusië

Hatsjie!! Snotter-snuit.
In lange tijd ben ik niet zó verkouden geweest. Zo verwacht je niet terug te komen van een vakantie in Andalusië. M’n oren laten uren na de landing van het vliegtuig nog steeds maar zeer gedempt geluiden door en m’n neus zit ook dicht. Een beetje verweesd loop ik weer in m’n eigen huis rond na vijf verschillende Spaanse onderkomens in elf dagen. Koffer uitpakken, wasje draaien en dan m’n mail checken, want dat heb ik in deze vakantiedagen nauwelijks gedaan.
Mailtje met een verzoek om een beoordeling te geven van Apparamentos Quercus in Cortes de la Frontera.

Ik zie meteen het onmogelijk steile straatje voor me waar we met de huurauto naar boven moeten om bij het appartement te komen. Ik ben bang dat de auto achterover zal kantelen, zo steil gaat het naar boven. Dan linksaf en ‘bestemming bereikt’, zegt de Tomtom.

We hebben de hele dag gewandeld in en rond het stadje Ronda, beroemd omdat het doormidden gespleten wordt door een diepe kloof. Het levert geweldige uitkijkpunten op vanaf een hoge brug middenin het dorp, waar dan ook veel toeristen op af komen. Net als alle anderen om ons heen maken we foto’s van de spectaculaire rotspartijen op het randje waarvan de witte huisjes van Ronda staan. Dan willen we naar beneden. We hebben een boekje bij ons waarin een wandeling staat vanaf de hoogte van de brug langs een stenen trappenstelsel naar beneden, een stuk door de omgeving en dan aan de andere kant van het dorp weer omhoog. Ongeveer twee en een half uur lopen. Toen we op het uitkijkpunt stonden, regende het een beetje maar als we aan de afdaling beginnen, is het droog. Dat het de flink bewolkt is, is eigenlijk wel prettig, want in de felle zon zou dit een pittige wandeling zijn. Vooral omdat we al vrij snel van het pad afraken. De beschrijving is niet erg duidelijk. We kiezen ergens het verkeerde stenen poortje en komen op steeds smallere richeltjes terecht waar we mensen tegenkomen met helmen en klimuitrustingen. Het loopt dood dus we gaan terug.

We vinden het aanmerkelijk saaiere officiële pad terug, maar een stuk verderop gaat het weer fout. Ergens waar we volgens het boekje rechtsaf door een gat in de oude stadsmuur op een verharde weg terecht moeten komen, is alleen een rotsachtige klim. Nieuwsgierig gaan we kijken of daarboven dan misschien wél dat gat in die muur te vinden is. We passeren een Nederlands gezin dat ook op zoek is naar een pad dat weer naar de bewoonde wereld leidt. De verharde weg uit ons boekje is nergens te vinden en het pad dat we volgen wordt steeds steiler en onbegaanbaarder. Als we op een vlak stukje nog eens hardop de aanwijzingen doorlezen, haalt het gezin ons weer in. We lopen een eind samen op, helpen elkaar omhoog, vinden doodlopende punten met fantastische uitzichten en helpen elkaar weer naar beneden. Tenslotte komen we tot de conclusie dat we weer een heel eind terug moeten. Na een uur staan we op een soort platform en vinden daar het beschreven gat in de oude stadsmuur.
“O, maar daar kwamen wij juist vandaan!” zeggen zij. Een duidelijke weg loopt door glooiende velden naar beneden. En de andere kant op loopt de brede, stenen trap waar wij eerder gelopen hebben. Het hele spannende stuk kruip-door-sluip-door klimmen en dalen hoorde niet bij de wandelroute. Maar we hadden het niet willen missen. We schudden handen en lopen elk een kant op.

De rest van onze wandeling is overzichtelijk. Het landschap is prachtig en het wordt steeds zonniger. Als we tegen vijven terugkomen in Ronda, hebben we een rondje tapas verdiend. En dan moeten we nog zo’n dertig kilometer rijden naar de plek waar we overnachten:
Apparamentos Quercus in Cortes de la Frontera dus. Mooi appartement op een mooie plek. Maar we zijn te moe om nog iets anders te doen dan de rest van de avond op de bank te hangen en op tijd te gaan slapen.