Een spectaculair toetje

“Ik wil graag het toetje verzorgen!” zegt mijn dochter. Ze is voor de kerst een paar dagen bij ons en op eerste kerstdag eten we thuis. Met z’n vieren, want haar broer is er ook.
“Er kan eigenlijk van alles in, maar het gaat vooral om de presentatie.”
Ze legt uit wat ze wil maken; ze heeft het gezien op instagram en het is best spectaculair. Je smelt au bain-marie een flink stuk donkere chocolade, daar rol je voorzichtig één kant van een opgeblazen ballon door. Dat laat je goed afkoelen en als je dan de ballon doorprikt, heb je een dunne, ronde kom van chocola.
Maar dan komt het: die kom of stolp zet je óver het toetje heen – dat bijvoorbeeld uit tropisch fruit bestaat. Voor het opdienen maak je een warme chocoladesaus door weer een stuk chocola au bain-marie te smelten en er wat slagroom door te roeren. Dit giet je óver de chocoladebol, waardoor die over het fruit heen ‘instort’.
Het klinkt geweldig.

Op eerste kerstdag vraagt ze me om bij dit bewerkelijke toetje te helpen. We blazen vier ballonnen op en gaan aan de slag met pannetjes en chocola. Al gauw begint de hele keuken heerlijk naar gesmolten chocolade te ruiken. E. zet een bakblik klaar met bakpapier en daar lepelen we de donkerbruine smurrie op. Nu moeten daar voorzichtig de ballonnen doorgehaald worden om een chocoladen helm te krijgen. Met een steelpan met water in m’n ene hand en een lepel in de andere, sta ik naast haar om te kijken of het lukt.
PANG
De eerste ballon is bijna klaar als ie spontaan uit elkaar klapt. De chocoladespetters vliegen in het rond.
“Oooh …. de keuken….”
Geschrokken kijken we elkaar aan en schieten meteen in de lach. Ik zie donkere chocoladesproeten op het gezicht van mijn dochter en zij ziet chocoladevegen op het mijne.
“Oh nee … onze kleren…..”

Een paar seconden staan we met onze handen in de lucht te kijken naar de ravage. Waar moeten we beginnen met opruimen? Dan besluiten we dat eerst de kleren in het water gezet moeten worden.
Even later zijn we aan het poetsen. Op de knieën de spetters van de vloer wrijven. Languit reiken naar het plafond, waar je beter niet aan de kleine, donkerbruine sproetjes kunt komen, want je veegt ze alleen maar groter. Met een scherp mesje de opgedroogde chocoladespatten van de muur schrapen… Na een uur ziet alles er weer toonbaar uit.
“Ik was er al bang voor,” zegt H., die niet vrolijk wordt van al die bruine spetters. “Ballonnen en hete chocola…”
“Had dat dan gezegd!” roepen wij.

We beginnen tamelijk laat aan het kerstdiner en sluiten het af met een heerlijk toetje. Tropisch fruit met ruige brokken donkere chocolade. Iets minder mooi dan de bedoeling was, maar spectaculair was het allemaal zeker.