Vanaf mijn werkplek kijk ik door de glazen wand uit op vergaderruimte 2. Wat er besproken wordt, hoor je niet, behalve als de gemoederen hoog oplopen of als er hartelijk gelachen wordt.
Vandaag is het druk. Na een informele sessie met drie collega’s zie ik een heel serieus gezelschap in conclaaf. Nette pakken, serieuze gezichten. Ik ben bezig met de afronding van een draaiboek voor Klinkklaar, wat betekent dat ik nog op zoek ben naar illustratieve geluiden.
Het thema van dit nummer is VIES. Eén van de artikelen bestaat uit een verzameling schetenweetjes. Op internet zoek ik naar scheetgeluiden om tussen al die weetjes in te laten horen. Terwijl ik een knetterende en een pruttelende scheet en wat bescheiden windjes beluister, kijk ik naar de mannen in pakken. Geen van de vergaderende mannen kijkt mijn kant op, en als ze het wél zouden doen, hadden ze geen idee.
Achter mijn geconcentreerde gezicht kriebelt een lachbui. Af en toe is het best gek werk: een luistertijdschrift maken voor visueel beperkte kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten