’s Avonds kreeg ik een whatsapp berichtje: “ik was het vergeten te vragen, maar wil je soms een kefir-plantje? Het groeit flink en ik kan het splitsen.”
Ik had een vaag idee dat zo’n plantje iets met yoghurt te maken had, en altijd bereid om dat soort dingen uit te proberen appte ik een JA terug. Ik moest het natuurlijk zelf komen halen.
Zo stond er twee dagen later een potje melk-met-kefir op de vensterbank. De gebruiksaanwijzing was simpel:
Dag 1: plantje in een pot melk
Dag 3: in de koelkast zetten
Dag 4: zeven, plantje afspoelen en opnieuw in een pot melk doen.
De dagen 1 en 2 waren warme dagen en al snel was de melk dik en brokkelig. Op dag drie moesten we op zoek naar een plastic zeef, want een extra gebruiksaanwijzing was, dat kefir niet tegen metaal kan. Het vinden van een plastic zeef is eigenlijk het lastigste onderdeel van het hele kefir-project, maar uiteindelijk vonden we er een bij de Action. Op dag vier hadden we geen tijd, dus werd er pas gezeefd op dag vijf. Voorzichtig drukte ik het lobbige spul door de gaatjes en nu kwam dan eindelijk het plantje tevoorschijn. Het zag er anders uit dan ik had gedacht: een soort kleine bloemkoolroosjes, net zo wit als de melk.
De gezeefde kefir was flink zuur, een beetje karnemelk-achtig. Lekker? Mwah. Misschien voor een hele warme, dorstige dag. Maar met een beetje honing erin gaat het best.
Intussen heb ik op internet rondgezocht naar informatie, en ons bloemkoolvormige vriendje blijkt een supergezond product op te leveren. Goed voor de darmflora, geweldig voor de spijsvertering, prima als je wilt afvallen, goed voor de mentale gesteldheid en, jawel, goed voor de botdichtheid!
Wát een kadootje! En terwijl het ‘plantje’ de melk omzet in deze superdrank, groeit het ook nog eens, zodat ik binnenkort weer iemand anders blij kan maken met zo’n minibloemkooltje.
Liefhebbers?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten