Ik zet een mondkapje op, doe de auto op slot en hou m’n telefoon in de aanslag om de afspraak te kunnen laten zien. Binnen loopt alles op rolletjes. Eerst zigzaggen door een efteling-wachtrij-gangetje van paaltjes met linten naar de balie en dan in een grote, bijna lege ruimte wachten op een groen lampje. Die lampjes zitten boven loketten waarachter een klein, wit hok. Daar mag ik in een stoel achterover gaan zitten.
De man die de test gaat afnemen worstelt met de rubber handschoenen die hij moet aantrekken. De vingers zitten aan elkaar geplakt. Hij is er een tijd mee bezig.
‘Even erin blazen,’ flap ik uit, maar dat mag natuurlijk niet. Zou ook lastig zijn trouwens, want hij draagt net als ik een mondkapje.
Het mijne mag af, want er moet een wattenstaaf in m’n keel. En dan een in m’n neus.
Theoretisch wist ik al lang hoe dat gaat, maar nu weet ik ook hoe het voelt. Niet prettig.
‘Vervelend?’ vraagt de man als de tranen in m’n ogen schieten.
Ik knik. ‘Maar wel heel kort.’
‘De uitslag komt binnen 48 uur.’ zegt hij en dan mag ik gaan. Op de parkeerplaats staat de man in uniform driftig te wenken naar een auto die gewoon een eind verderop parkeert.
‘Ze willen niet luisteren!’ zeg ik tegen hem.
Hij haalt z’n schouders op. ‘Dan moeten ze een stuk verder lopen.’
Ik vraag me af of je uit dit werk nou een beetje voldoening kunt halen.
De uitslag is al binnen als ik de volgende morgen wakker word. Negatief.
En dat is positief nieuws.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten