Op Facebook ziet ze aan de lopende band berichten langskomen over doden, gewonden, ingestorte huizen, ingestorte levens. Een vriendin met haar man en drie kinderen: dood. Een vriend van haar ouders met zijn vrouw: dood. De ouders van haar man H. zijn ongedeerd, maar durven niet meer in hun huis. Ze verblijven in een gemeenschapsruimte. Haar oudste zus heeft geluk gehad: tussen ingestorte flats is haar huis nog intact. Ze vangt er mensen op.
Het is niet alleen maar ellende op de site. Ze ziet ook hoe onder elk wanhopig bericht van hulpzoekenden die hulp wordt aangeboden. ‘Kom maar bij ons, hier is nog ruimte.’ Maar N. voelt zich machteloos en droevig. Zoveel doden, zoveel kapot. En er wás al zoveel verloren gegaan door de oorlog.
Het enige dat ik voor haar kan doen is luisteren. En geld storten op giro 555, maar de internationale hulp komt maar mondjesmaat in Syrië aan. Ik vraag N. of ik geld kan sturen naar haar zus, die zoveel mensen in haar huis opneemt. Maar ze zegt dat de zus te trots is om dat aan te nemen.
Dan vertel ik maar over het concert waar ik vorige week was, waar (onder andere) liederen gezongen werden die beroemd waren in de uitvoering van Umm Kulthum. Ik zoek op mijn telefoon naar het lied dat ik zo mooi vond en laat het haar horen.
‘Ah, Umm Kulthum!’ haar gezicht licht op. ‘Iedereen houdt van haar! Ze is een … ze zoekt het woord op … legende!’ Zachtjes zingt ze mee.
Als ik even later naar huis ga zwaait ze me samen met haar kinderen uit. Tot volgende week. Ze ziet er een heel klein beetje minder verloren uit. Meer dan dit kan ik haar niet bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten