Kippenvel

Requiem eternam, dona eis requiem …
De hele dag zingen er Latijnse teksten in mijn hoofd. Het afgelopen weekend stond in het teken van de requiemliederen. Over een paar weken is de eerste uitvoering met het projectkoor waar ik in meezing en zaterdag hadden we een hele oefendag.

Ging het goed? Sommige liederen wel, maar niet alles. Het kan beter, strakker, met meer dynamiek. Onze dirigent Wilbert werkt hard aan ons. Soms zie je hem haast proberen de juiste tonen er uit te trekken bij een moeilijk akkoord; de timing er in te sláán – door nadrukkelijk te dirigeren wel te verstaan.

Er wordt op zo’n dag serieus gezongen, maar af en toe slaat de meligheid ook even toe. Als Wilbert voor de zoveelste keer een lied onderbreekt net nadat hij gezegd heeft: nu zingen we het een keer achter elkaar door. Of als hij ons weer eens in de beste kooropstelling probeert te krijgen: jij een stapje meer naar links, nee, nog een beetje. Jij wat naar achteren.

Na een ochtend repeteren in de koude zij-zaal, gaan we ’s middags de opstelling in de eigenlijke kerk uitproberen. Daar is het nog veel kouder! Met dikke jassen aan en sjaals om staan we op het podium achter een blok spreekgestoelte dat niet weg mag. Of kunnen we er toch beter voor gaan staan?
Of we er nu voor staan of er achter, de akoestiek in de kerk is heerlijk voor een koor. Ineens horen we hoe mooi het allemaal gaat klinken.

En dat is maar goed ook, want op 19 maart staan we hier voor publiek te zingen. Het requiem van Wilbert Friederichs. Als je komt luisteren kan ik je aanraden om een warme jas aan te trekken; behalve dat het koud is in de Dominicuskerk, gaan de liederen je kippenvel bezorgen.