Op m’n vrije vrijdag sta ik vroeg op, want ik heb een afspraak met mijn fysiotherapeute B. Twee maanden terug zaten de spieren in mijn nek en rug zo vast dat ik B. belde. Ik ken haar al vanaf mijn eerste zwangerschap – zij gaf gym – en ik mag haar graag. Toen ik een jaar of wat geleden mijn sleutelbeen brak, hielp zij me mijn rechterarm van een maximale heil-hitler-stand weer naar een volle hoera te krijgen.
Ik kon snel langskomen met mijn verknoopte spieren en B. begon de knopen er rustig uit te masseren. In een aantal sessies helpt ze niet alleen mijn spieren weer soepel te kneden, maar ze probeert er ook voorzichtig achter te komen waarom de boel zo vast zit.
We praten over dingen die me dwars zitten, hebben het over familieperikelen en onze gedeelde ontspannende hobby; zingen. Ik lig op mijn buik op de massagebank, mijn neus in een handig gat, waardoor mijn deel van de conversatie een beetje gesmoord klinkt. “Er zijn zó veel mensen die masseren”, zucht B. terug en we schieten allebei in de lach.
Als ik vraag of ze last heeft van al die concurrentie vertelt ze dat ze dit jaar verkeerd in het telefoonboek staat; bij de B. van haar voornaam! En dat dat haar waarschijnlijk klanten kost. “Heb je geen website?” vraag ik. Nee, daar heeft ze geen zin in. “Ouderwets hè!” Maar ze heeft wel net een mooie flyer laten maken. Die komt op verschillende locaties te liggen. Ik hoop dat ie veel meegenomen wordt, en gelezen. Want B. is een goeie, die moet blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten