Pindakaas en rum

Donderdagavond gaat de telefoon. Het is E. vanuit de trein. Ze komt over een kwartier aan in Nijmegen. Of ik haar wil halen? Ze komt samen met haar Amerikaanse vriendin C. Die is op uitwisseling in Marseille en ach, dan is Nederland om de hoek. Een weekje bij E. in Den Haag wordt afgesloten met een bezoek aan ons. Kan C. ook iets van het platteland zien. Vrijdag fietsen de meiden naar de dijk en gaan shoppen in Nijmegen. ’s Avonds willen ze mee boodschappen doen. Pindakaas wil C. graag, want dat is in Frankrijk niet te betalen. Ze scoort twee grote potten bij Albert Heijn.
Na het afrekenen gaan we nog even langs de slijter om een kadootje voor iemand te halen. C. vertelt dat ze in Amsterdam foto’s had willen maken in een slijterij. Dat was niet de bedoeling en ze was nogal bot weggestuurd. Ook in een andere winkel mocht ze niet fotograferen. Toch wilde ze graag een wandje drank vastleggen, voor haar vriendje.
‘Onze’ slijter is een joviale jongeman en we vragen hem of het een bezwaar is als C. foto’s maakt. Dat is het niet. Integendeel.
Trots wijst hij z’n flessen Ketel 1 aan, de wereldberoemde Hollandse jenever. En daar net boven een witstenen kruik met een delfts blauw molentje. “Stuur dat maar rustig naar Amerika” lacht hij.
Als we ons kadootje afrekenen, nemen we er een miniflesje rum bij voor C. Gisteravond heeft ze ons verteld dat de mensen in Frankrijk wat afstandelijker zijn dan die in Nederland. Hier zijn ze aardig.
Morgen zetten we haar op het vliegtuig terug naar Marseille. Voor die tijd bevestigen we graag dat positieve beeld van Nederland.