Is Nederland rijp voor een doggybag?

In Amerika is het niet gek om na het eten in een restaurant je overgebleven voedsel mee te nemen naar huis. Je vraagt gewoon om een doggybag. Bij ons in Nederland wordt daarover gegniffeld. We hebben bijvoorbeeld deze mop:

‘Een gezin heeft in een restaurant gegeten. Als de ober komt afruimen, vraagt de vader of hij misschien de overgebleven stukken vlees mag meenemen. Voor de hond. De kinderen kijken blij naar hun vader en de jongste roept door het restaurant: “Hoi, hoi, we krijgen een hond!”’

Die mop zou wel eens z’n langste tijd gehad kunnen hebben: De Spits meldt: “Driekwart van de restaurant-bezoekers ergert zich aan de verspilling van voedsel.”
De Partij van de Dieren heeft er een motie aan gewijd waarin gepleit wordt voor een doggybag. Ze krijgen geen bijval van de andere partijen, maar blijkbaar wel van het etende publiek. Hoewel, een zakje voor de hond vindt men toch wel een beetje genant. Maar het kan ook anders.
Op de horecava wordt een variant gepresenteerd met meer stijl: de foodiebag. Het is een strak ogend hardkartonnen tasje met aan het handvat een sjieke amuselepel. Die lepel is het discrete signaal waarmee je aan kunt geven dat je je restjes mee naar huis wilt nemen. In de supportende restaurants ligt ie los op tafel en liefhebbers kunnen hem aan de rand van hun bord klemmen.
Het blijft een beetje besmuikt, maar we beginnen voorzichtig zuiniger om te gaan met al het goede eten dat anders weggegooid gaat worden.
Je kunt je afvragen of het koudgeworden voedsel echt wel thuis opgegeten wordt, of daar alsnog de vuilnisbak in gaat. Misschien is het wel een beter idee als restaurants hun porties aanpassen aan de wens van hun klanten. Eten dat nog niet is bereid, kun je beter bewaren. Of je hoeft het je niet eens in te slaan.
Een zinvolle besparingstrend is de laatste jaren ontstaan in de sector “onbeperkt eten”. Klinkt tegenstrijdig, maar het gaat zo: je kunt bij veel restaurants tegenwoordig bijvoorbeeld voor een bepaald bedrag “onbeperkt” sushi eten. In een aantal rondes bestel je steeds kleine porties, maar de voorwaarde is wel dat alles wordt opgegeten. Voor porties die overblijven, wordt een klein bedrag extra gerekend. Hetzelfde principe kwam ik kort geleden tegen bij een pannenkoekenrestaurant. Onbeperkt, maar dan wel alles opeten wat je bestelt. Een prima manier om zo weinig mogelijk weg te gooien, terwijl niemand kan klagen over te weinig eten.
Volgens het artikel in de Spits gooien we jaarlijks met z’n allen voor 4 miljard euro aan goed voedsel weg. Een onvoorstelbaar bedrag. Daar valt nog heel wat te winnen. Met foodiebags of extra betalen voor niet opgegeten porties, maar misschien vooral gewoon thuis: door niet meer eten in te kopen dan je op kunt.