Met mijn rechterarm in het gips is het lastig manoeuvreren met een rolstoel. Ik blijf een tijdje samen met mijn vader in de huiskamer van zijn afdeling zitten. Met een schreeuwende vrouw tegenover hem en een open raam achter hem heeft hij het al gauw gezien. "ik wil hier wel weg", zegt hij en ik ben het zo met hem eens dat ik de rolstoel met 1 hand achter de tafel vandaan wurm en de gang in duw. Daar krijgen we hulp van een aardige verzorger, die ons even naar het restaurant brengt.
De tussenwand is dicht geschoven voor een muziek bijeenkomst. Een kleine ruimte is gewoon als restaurant open en m'n vader wordt aan de enige tafel gezet die vrij is. Ik schuif een stoel bij en ik haal voor ons allebei een kop koffie. Als ik weer ga zitten, zitten er verderop aan de (grote) tafel twee vrouwen. Even later gaat er een deur open in de tussenwand. Er komt een golf muziek door en en hekserige oude vrouw, die al meezingend aan onze tafel komt zitten. "Wat een stom liedje", roept ze zodra ze zit. De twee andere vrouwen vragen naar mijn gips en we praten even.
Mijn vader drinkt zijn koffie en houdt zich afzijdig. Hij hoort slecht vandaag. Een dikke vrouw in een rolstoel maakt een bochtje achter hem langs en parkeert zichzelf naast hem aan tafel. Haar stoel botst tegen de zijne. Hij kijkt verstoord naar mij: wat is dat voor gebonk?
De heksvrouw vraagt uit de verte hoe mijn vader heet. Ik herhaal de vraag voor hem en hij mompelt zijn achternaam. Ze kijkt hem vrolijk aan en roept dat zij Schutte heet. "Altijd voor schut", voegt ze er lachend aan toe. Hij grijnst onwillig. Intussen is de muziek afgelopen en zijn ook de tafels achter de tussenwand weer beschikbaar. Het is lunchtijd. Er staat een rij personeel bij het lunchbuffet en de kassa. Ik wacht tot het er rustiger wordt en ga dan iets te eten halen, dat een behulpzame dame voor me naar onze tafel brengt.
Daar is intussen een lange, zwarte man met wit haar aangeschoven. Hij grapt tegen mijn vader dat ie niet te veel moet eten, maar het gaat aan hem voorbij. Een beetje bozig vraagt hij aan mij of die vrouw nou nog steeds tegen z'n stoel zit te duwen. "Volgens mij niet", ik maak een verontschuldigend gebaar naar de dikke vrouw. "Is dat je vader?" Vraagt ze. Een van de andere vrouwen zegt meelevend op gedempte toon: "ja, we willen allemaal oud worden, maar het valt nog niet mee."
"Wat zegt ze?" Hij tuurt wantrouwig naar de overkant.
"Ze vragen of je m'n vader bent."
We eten zwijgend terwijl om ons heen gepraat wordt. Dan zegt mijn vader dat de bijeenkomst wat hem betreft wel afgelopen mag zijn. Het lukt me om hem naar de lift te duwen en boven krijgen we duwhulp tot zijn kamer. Daar valt ie prompt in slaap.
Het is niet altijd leuk, mijn wekelijkse vaderbezoek. Maar al is het niet altijd even gezellig, ik weet dat het belangrijk voor hem is dat ik kom. Dus al doet ie nog zo stug, mijn vrijdagen blijven voorlopig gereserveerd. Het geeft me niet alleen het gevoel dat ik een goede dochter ben, het levert me ook met grote regelmaat een verhaaltje op voor mijn weblog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten