Verstandskies

“Dit is de laatste keer dat ik die verstandskies repareer”, zegt de tandarts terwijl hij de nieuwe vulling stevig in mijn kies drukt. “Het is dat je hem goed bijhoudt… meestal vul ik verstandskiezen helemaal niet. Als mensen er niet bij kunnen om het schoon te houden, heeft dat weinig zin.”

Ik zit achterover in de tandartsstoel met m’n mond akelig wijd open, want de bewuste kies zit dus helemaal achterin m’n mond. Als de vulling is aangebracht, afgeslepen en gepolijst, kan ik even opgelucht ademhalen, slikken en als een goudvis mijn mond open en dicht doen. Dan is nummer twee aan de beurt. Gelukkig iets verder voorin.

Met weer wijd opengesperde kaken onderga ik het boren. Pijn doet het niet, want het is verdoofd, maar het gegier van de boor gaat me door merg en been. Kennelijk trek ik een gekweld gezicht, want de tandarts stopt met boren en vraagt: “Gaat het nog?” Ik mompel dat het niet bepaald fijn is, maar dat het wel gaat. Hij schiet in de lach. “Het is ook wel een beetje een Amerikaanse vraag hè. Het is eigenlijk alleen maar de bedoeling dat je er “ja” op zegt. Zoals ze in Amerika vragen ‘hoe gaat het?’ en dan wordt er niet verwacht dat iemand zegt dat het eigenlijk hartstikke slecht gaat!” Hij boort het laatste restje van de oude vulling uit en ik zucht: “Laat het verder maar zitten”.

Natuurlijk maakt ie de behandeling wel af. Als ik van de stoel af mag, vraag ik wat die opmerking over de laatste keer repareren betekent. Hoe lang ben ik nou onder de pannen met deze nieuwe vulling? Daar valt niet zoveel met zekerheid over te zeggen. “Het gemiddelde is een jaar of tien”, zegt hij. Maar soms gaat een vulling wel twintig jaar mee. Andersom zijn er bijvoorbeeld tandenknarsers die binnen vijf jaar een nieuwe vulling kapot krijgen.

“Nou ja,  voorlopig kan ik weer even verder”, concludeer ik maar. Hij beaamt het en lacht vrolijk. Dan geven we elkaar een hand en loop ik de deur uit.

Ik ben blij met mijn tandarts. Een betere heb ik nooit gehad en hij is nog sympathiek ook. Toch vind ik het heel prettig dat ik hem nu even niet meer hoef te zien. Tot de volgende controle, in het najaar. Maar dat duurt gelukkig nog een hele tijd.