We gaan een lang weekend naar Londen. Ik ben bezig met de
laatste voorbereidingen. Online inchecken, boarding pass uitprinten,
hotelreservering controleren en uitprinten, nalezen hoeveel bagage we mee mogen
nemen… oh, de handbagage mag afmetingen hebben van 55 x 40 x 20. Het koffertje
dat ik wilde inpakken is iets dikker dan 20 cm . Zou dat een probleem geven? Beter een
andere zoeken. Maar die heeft weer geen wieltjes.
Zo ben ik een tijd bezig. Als ik nog even een
bibliotheekboek ga inleveren, fietst J. met me mee naar het dorp om even buiten
te zijn. Hij stelt voor om een ijsje te gaan eten. Dat doen we op het plein
midden in het dorp.
Weer thuis ga ik nog even de tuin in om de boel water te
geven. Het wordt warm de komende dagen. Ik zie aan het kleine pruimenboompje de
eerste pruimen kleuren en ben blij dat we er een net over gehangen hebben. Even
mijn mobieltje pakken om een foto te maken… Dan pas mis ik mijn tas.
Ik sta stil en zie mezelf mijn fiets in de schuur zetten,
een boek uit mijn fietstas halen en naar binnen gaan. Alleen een boek… ik
realiseer me dat ik mijn handtas ergens in het dorp moet hebben laten liggen.
Wat STOM!
In mijn hoofd ga ik na wat we gedaan hebben en dan weet ik
zeker dat de tas op het bankje is blijven liggen na dat ijsje op het plein.
Paniek schiet door mijn lijf. In die tas zit mijn geld, mijn rijbewijs, mijn
pinpas, mijn creditcard… en het pasje waarmee ik bij de douane moet laten zien dat het metalen voorwerp dat ik
mee smokkel mijn kunstheup is.
Het zweet breekt me uit. Ik haal diep adem, loop naar de
schuur en pak mijn fiets. In vijf minuten fiets ik naar het bankje, waar
natuurlijk geen tas op ligt. Er zit een man met zijn zoontje ijs te eten. Ik
vraag of ze misschien een grijze tas hebben zien liggen, maar de man schudt
zijn hoofd. Ik loop een rondje over het plein en denk na. Achter de bank waar
we ijs aten, is het terras van een klein restaurant. Wat zou ík doen als ik
hier een tas vond? Twee mensen met schorten zitten aan een tafeltje gebogen
over papieren. “Is hier toevallig vanmiddag een gevonden tas afgeleverd?” vraag
ik op goed geluk. De vrouw kijkt op en lacht: “JA, die lag daar op het bankje
en iemand heeft hem hier gebracht.”
Ongelooflijk opgelucht loop ik achter haar aan naar binnen. Ze
bukt zich achter de bar en haalt mijn tas te voorschijn. Ik bedank haar
uitbundig en fiets haastig terug naar huis.
Wat heb ik een geluk gehad! Of is het toch nog een klein
beetje normaal dat iemand een gevonden tas op de meest logische plek aflevert? Gewoon
met alles er nog in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten