Gescoord op Koningsdag

Ik weet niet of er vandaag een code is uitgegeven behalve code oranje voor Koningsdag, maar het weer valt helemaal niet tegen. De lucht ziet er wel woest en dreigend uit, maar veel nattigheid komt er niet uit, laat staan hagel. En de wind houdt zich ook al koest.
Toch is het rustig op de rommelmarkt in het dorp. Om half 11 zijn er nog veel onbezette plekken.  Het weerbericht heeft kennelijk veel mensen bang gemaakt om met hun hebben en houden buiten te gaan zitten.

H. en ik maken een rondje, waarbij we allebei vooral naar boeken kijken. Voor een halve euro vis ik ‘Superguppie’ van Edward van de Vendel tussen een allegaartje aan flodderboekjes uit. Zo vind ik elk jaar wel een of meer juweeltjes.
Tot nu toe klonk er een obligaat kinderkoor uit de speakers in het winkelcentrum maar ineens begint er midden op het plein een sambaband te spelen. Daar moeten we even naartoe. Live muziek maakt de sfeer altijd feestelijk vind ik. Deze band is gezellig maar niet echt goed; ze spelen een beetje rommelig. We blijven niet lang staan, maar lopen al gauw op de maat van het getrommel verder.
Vlak voordat we bij het overdekte gedeelte komen, breekt zowaar de zon door. Onder de overkapping is het drukker. We schuifelen een beetje met de massa mee.

‘Wat is dat voor koffertje?’ hoor ik iemand bij een kraampje vragen
‘Het is een mah jongspel’, zegt de verkoopster.
De vrager is kennelijk niet geïnteresseerd. Maar ik wel. Het zwarte koffertje staat nu open zodat je de bakjes mah jong stenen erin kunt zien; het geheel ziet er netjes en gaaf uit. H. heeft het spel ook gezien en blijft staan.
Lang geleden, toen we nog in Amsterdam woonden, hebben we een keer in een obscuur Chinees winkeltje een mooi mah jongspel gekocht. We speelden het toen regelmatig. Daarna stond de doos een tijd vergeten in een kastje, tot zoon J. er interesse in kreeg. Hij neemt het weleens mee als hij in het weekend een avondje naar een stel vrienden gaat. Maar doordeweeks is hij in Leiden en kort geleden zei hij dat hij zelf eigenlijk wel een mah jong spel wilde.

Ik bel hem op en vraag waaraan zo’n spel wat hem betreft moet voldoen.
‘Als je het maar spelen kunt, dat vooral’, is het antwoord.
H. vraagt al naar de prijs van het koffertje.
‘Twee euro’, zegt de vrouw achter het kraampje losjes. Daar hoeven we geen seconde over na te denken.  Even later is het van ons.
De rest van de markt stelt niet veel meer voor, maar ik ben heel tevreden met de buit van vandaag.
Zó leuk om voor een habbekrats iets te vinden waarvan je weet dat iemand daar toevallig naar op zoek is!