“Verdriet is het ding met veren”

Het is 5 mei en Hemelvaartdag. Twee bijzonderheden op één dag. Met zo’n blauwe lucht en een al best warme zon is het een prachtige dag om te herdenken of ten hemel te varen.
Vanmorgen hebben we een eind gelopen en nu zit ik in de tuin met een boek. Een klein boekje met de titel ‘Verdriet is het ding met veren’. Er staan zinnen in waarvan de tranen me in de ogen schieten, zinnen waar ik blij van word en zinnen die ik niet begrijp. Het leest als poëzie en af en toe sla ik het even dicht, vinger ertussen en laat de woorden zakken in mijn hoofd terwijl de zon op mijn gezicht schijnt.

Ik hoor de wilgen ruisen. Ik hoor de jonge koolmezen piepen als er weer een ouderlijke snavel vol eten wordt aangevoerd. Af en toe krast er een onzichtbare kraai verderop.
Boekje open, weer een bladzijde van dit wonderlijke boek. Over een vader met zijn twee jonge zoontjes, van wie de vrouw en moeder plotseling gestorven is. Over rouw,  verlies, troost en Kraai.

Over kraai gesproken; er krast iets in de lucht.
Ik kijk op en zie een buizerd die belaagd wordt door twee kraaien. De buizerd is een stuk groter, maar daar trekken de twee zwarte pestkoppen zich niets van aan. Ze lijken hem op te jagen en na een tijdje verdwijnt het drietal uit zicht achter een buurhuis.
Glimlachend zoek ik met mijn ogen waar ik op de bladzijde was gebleven en dit is wat ik lees:

“Sodemieters, kijk die kleine schavuit, excuseer mijn taalgebruik beste mensen. Het is lente en de zwarte kraai die op deze plaats broedt wil zijn eieren beschermen, dat zou u ook doen als er verdikke een zeearend rondvloog. ASJEMENOU! Kijk toch, dames en heren, wat een dappere kleine opdonder. Een kraai die MEESURFT OP DE RUG VAN EEN ZEEAREND!”

Goed, wat ik in de lucht zag was geen zeearend en er werd niet op een rug meegesurfd, maar het is toch wel verrassend als je bijna leest wat er net gebeurd is.
En dat op deze prachtige Hemelvaartdag op 5 mei.
Drie bijzonderheden op één dag.