Stemmen

De drukte rondom de school is niet van stemmers, maar van ouders die al vroeg op het plein zijn om hun kleuter op te wachten na een ochtend in de klas.  In de aula het bekende beeld: vier tafels naast elkaar met daarachter twee mannen en twee vrouwen. Bij de eerste tafel lever ik mijn stempas in en laat mijn rijbewijs zien. Aan de derde tafel krijg ik het formulier uitgereikt waarop ik ja of nee mag invullen. Tafel twee en vier hebben niets te doen, want na mij komt voorlopig niemand binnen.

Ik heb lang getwijfeld over ja of nee. In de media waren de afgelopen weken hele lijsten argumenten voor en tegen het associatieverdrag van de EU met Oekraïne  te vinden, en ik kan maar niet besluiten wie wat mij betreft meer gelijk heeft. Na lang beraad heb ik besloten een blanco stem uit te brengen. Voor de vorm loop ik met mijn formulier naar een stemhokje, waar ik het netjes opvouw.
Bij de stembus staat een moeder met een klein meisje. Ze tilt het kind op zodat ze het opgevouwen stembiljet in de gleuf kan stoppen. Als het in de bus verdwenen is, roept één van de mannen achter de tafel “Goed zo!” tegen haar. Ik laat mijn eigen papier in de bus glijden en de man roept op dezelfde toon nog een keer “Goed zo!” Ik grinnik en vraag hoe het staat met de opkomst. Er wordt optimistisch geknikt. Het mag nu dan even erg stil zijn, de opkomst is niet slecht. “We gaan de dertig procent wel halen”, zegt meneer Goedzo.

Ik groet en loop de schooldeur uit. Niet zeker of ik er goed aan gedaan heb om een stem uit te brengen. Misschien kon die dertig procent maar beter níet gehaald worden. Nou ja, gedaan is gedaan. Als ik weer thuis ben, kom ik op twitter een bericht tegen van De Speld: Eva (6 VWO) voelt zich vies na eerste democratische daad - 'Het ging allemaal zo onhandig'
‘Ja’, denk ik als ik het gelezen heb, ‘je kunt er maar beter om lachen’. Daarna klap ik de computer dicht en ga een was draaien en een lekkere salade maken voor vanavond. Dat heeft tenminste nut.