In Arequipa

Na twee dagen Colca Canyon komen we terug in Arequipa, waar we het grootste deel van onze bagage hadden achtergelaten in het hotel. We hadden ook bijgeboekt voor twee dagen, maar die boeking kon de vriendelijke man aan de receptie niet terugvinden. Geen probleem, we kregen toch een kamer, en wel eentje die twee keer zo groot was als onze vorige en deze keer met een eigen douche en toilet. Een luxe. 

Deze banken met kleurige kussens staan in een van de vele algemene zitplekken van het hotel. Vooral ´s avonds is het overal (behalve op de kamer zelf) vrij fris. Alles grenst aan ruimtes in de open lucht. Tussen zes en zeven uur wordt het snel donker en in de avond is het koel buiten. We hebben dus altijd wel een jasje of fleece bij ons.

 

Op dinsdag hebben we een bijzondere afspraak. Een neef van ons (zoon van mijn zwager) reist met zijn vrouw en drie blonde dochtertjes de wereld door en is toevallig gelijk met ons in Peru. We ontmoeten de familie op het centrale plein van de stad, Plaza de Armas. We drinken samen café Americano en Inca Cola en gaan dan naar de grote markt. 

Dit blauwe bogengebouw is een enorme, overdekte markt, waar we een hele tijd ronddwalen.  

 

We bestellen voor iedereen een groot glas verse vruchtensap dat ter plekke gemaakt wordt. De meisjes worden alom bewonderd en veel Peruanen vertellen hun ouders hoe mooi hun kinderen zijn. (Linda, linda) Ze zijn er aan gewend. Al een paar maanden worden ze overal nagekeken en stiekem gefotografeerd. Soms hebben ze er schoon genoeg van. 

Na de sapjes gaan we verder kijken. Er worden hoeden gepast (allemaal veel te groot voor de kinderen) en we zien de tientallen soorten aardappels die ze hier hebben, de rijst en bonen die uit grote zakken worden geschept en de olijven die in mooie torentjes worden geschikt, net als de aardbeien. Dan komen we bij de vleesafdeling.

Behalve de kippen met hun grote poten omhoog zien we varkenskoppen, varkenspoten, allerlei ingewanden die de meisjes ernstig bekijken. Dit zijn nieren, dat is pens en dat is een hart. ´Corazon?´ vraagt de oudste aan de kraamhoudster. ´Si, corazon´. Verderop ligt een kip die zo is opengewerkt dat je niet alleen de ingewanden ziet, maar ook de eieren die nog in ontwikkeling zijn. Een prachtige biologieles. 

 

We verlaten de markt en lopen met z´n allen nog een tijdje door de binnenstad. De oudste van de drie meiden weet uiteindelijk voor 10 soles (ongeveer 2 euro 50) een hoedje op de kop te tikken dat past.

Dan nemen we afscheid. Na omhelzingen en handenklapsessies gaan we ieder een kant op. Twintig meter verderop spreekt een jonge Peruaan ons aan. Had hij ons net Nederlands horen praten? Hij kende Nederland. Had een jaar in Middenmeer gewoond, in de buurt van Alkmaar. En hij sprak ook een beetje Nederlands. Grappig om een Peruaan ineens Nederlands te horen spreken. 

Overal op straat kom je hier mensen tegen met hun eigen, kleine handeltje. Veel vrouwen die ter plekke de producten zitten te maken die ze verkopen. Deze dame had ons graag een kleurige, Peruaanse pop verkocht, maar voor een sol wilde ze ook wel op de foto. 

Morgen weer vroeg op, want we gaan verder naar Puno.