Op onze tourtickets staat dat er een diner, een gids, een overnachting in een hotel en de busreis bij de prijs zijn inbegrepen. In de middag hebben we een maaltijd gehad. Was dat het diner? Of toch per ongeluk een extra lunch? We gaan gewoon maar met de groep mee en we zien wel. Daar lopen we dan als kinderen op een schoolreisje achter onze gids aan. Hij brengt ons naar een restaurant met lange tafels, waar we zowaar een menukaart krijgen met keus uit vijf voor- en vijf hoofdgerechten. Het hoort bij de tour. Net als het ontbijtpakketje dat we uitgereikt krijgen.
Voor morgenochtend zijn de instructies weer erg kort maar vrij duidelijk. Vanaf half vijf moeten we gaan lopen. De gids wijst langs welke straat. Het kan niet missen. Dáár is de start van de klim naar Machu Picchu, "De duizend treden".
Eenmaal boven zullen we rond zes uur een Engelstalige gids treffen. En denk eraan: wij zijn Grupo Puma.
We spreken met Jorge af om weer samen te lopen en even voor half vijf 's morgens zien we elkaar op het plein terug. In het donker lopen we met zaklantaarns over het pad naar het eerste toegangspunt... Daar moeten we wachten tot het hek om vijf uur open gaat.
Honden lopen met ons mee. Ze krijgen koekjes uit de ontbijtpakketten van al die wachtende toeristen. Dan begint de klim.
In de vochtig warme lucht van de jungle heeft iedereen last van zuurstofgebrek. Waar de eindeloze trappen het toelaten, staan mensen even stil om naar adem te happen. Ik tel de ongelijke treden.
Waar komt het verhaal vandaan dat het er duizend zijn? Naarmate we hoger komen, wordt het minder vochtig en is het makkelijker om lucht te krijgen. Na 1730 treden zijn we boven. En daar... wacht ons weer een controlepunt waar we achter aan moeten sluiten om onze kaartjes te laten stempelen.
Nu zijn we dan echt in de bijzondere Incastad.
We worden gevonden door onze gids (met een Puma-vlaggetje) en dan moet er weer geklommen worden.
Naar de zonnetempel, naar de oude incahuizen die op het dak na nog vaak wonderlijk intact zijn in dit gebied van aardbevingen.
De Inca's (die eigenlijk Quechua's heetten) konden ongelooflijk slim en precies bouwen. De gids vertelt dat ze de hoogste plaatsen kozen voor hun steden. Niet alleen omdat ze dan dicht bij hun aanbeden zon waren, maar ook omdat de stad zo, geplakt tegen de hoge rots, zware aardbevingen kon doorstaan zonder veel schade. We horen waaraan we de functie van verschillende bouwwerken kunnen herkennen; de grote gebouwen van perfect aansluitende, vierkante blokken rots zijn voor de tempels. De minder perfecte muren van grove stenen zijn voor de huizen, scholen en opslagplaatsen. We krijgen voorbeelden te zien van het vooruitstrevende irrigatiesysteem, een zonneklok, offerplaatsen voor dieren met uitgehakte bloedgootjes.
En natuurlijk de terrassen waarop de Inca's hun gewassen verbouwden: op de hoogste plek de aardappels, die wel wat kou kunnen hebben, lager de gevoeligere soorten.
Na twee uur is de gids uitverteld en kunnen we zelf nog een paar uur ronddwalen.
Dan wordt het tijd om onze spullen te gaan halen in het hotel. We moeten nog teruglopen langs het spoor en om kwart over drie zal bij Hydroelictrica de bus weer vertrekken. Na alle stenen trappen is de wandeling pittig, maar omdat we het busje zeker niet willen missen, lopen we het stuk deze keer iets sneller: in twee en een half uur. We zijn ruim op tijd om nog een half uur rond te hangen voordat we weer in de bus stappen. Daar zitten de meeste passagiers het grootste deel van de rit (6 uur) te slapen. Het was een lange dag in Machu Picchu, maar beslist de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten