Rieteilanden

                         Puno.

Het is hier niet moeilijk om vroeg op te staan. Om zes uur kunnen we al ontbijten in het hotel.om kwart voor zeven staan we in de hal klaar om opgehaald te worden voor een one Day tour op het Titicaca meer. Om 7 u. is er nog geen busje. Ze blijken ons hotel overgeslagen te hebben, maar met Hulp van de receptionist komt het goed.  Een taxi brengt ons naar het haventje van Puno, waar de boot al ligt te wachten. Niet alleen op ons, er komen ook nog vier nonnen op het laatste nippertje aan boord. Dan vertrekt de volle boot.

Op weg naar de Uros rieteilanden. De drijvende eilanden Ik van riet gemaakt, net als de huizen erop en de vissersboot van de bewoners. Boven de primitieve huisjes zien we heel verrassend zonnepanelen.  Een gift van de vorige president, Fujimori, om het toerisme op de eilanden te stimuleren. Naar de visserij is dat waar de eilanders van leven. We worden dan ook vriendelijk ontvangen op het eerste, kleine eiland waar we aanleggen.

Onze gids leert ons dat we 'Wailiki' moeten zeggen in antwoord op de groet hier. Iedereen die van de boot af stapt op het meeverende eiland zegt dus braaf 'Wailiki'. In een kring mogen we op rieten bankjes gaan zitten en de 'burgemeester' van dit eiland vertelt in het Chuechua Hoe zo'n rieteiland wordt gemaakt. Onze gids vertaalt. Dan mogen we per viertal mee naar binnen in de rieten huisjes.  Daar laten de bewoners hun eigengemaakte producten zien die we - niet verplicht - kunnen kopen. Ook buiten liggen allerlei kleurige souvenirs. We kopen wat kleine dingen en dan varen we Door naar het grotere hoofdeiland.

 

Daar hebben ze zowaar koffie - en voor 1 sol kun je een stempel van het eiland in je paspoort laten  zetten. Ook hier worden locale producten verkocht. Na 20 minuten gaat de boot weer verder. Nu twee en een half uur varen naar Taquile, een 'gewoon' eiland, waar we twee km. gaan lopen.Dat klinkt als een wandelingetje van niks, maar ten eerste starten we op 3800 m. hoogte en ten tweede gaat de eerste km. stijl omhoog. 

Ik raak al snel buiten adem. Mijn strategie is om heel langzaam Door te dieselen zonder te stoppen. Om me heen hoor ik  anders iedereen gehijg en soms gehoest. Samen met drie Duitse jongens en twee IIsraëliers zijn we als eersten boven bij het restaurant waar we gaan lunchen. Ei of forel is de keus. We krijgen er kruidenthee bij.

Het schema is strak. Na  de lunch 20 min. om rond te kijken in het dorp, dat voornamelijk uit een plein bestaat met wat grote gebouwen er omheen. Ook hier weer de onvermijdelijke verkoop van mutsen, handschoenen, sjaals, armbandjes etc.

Naar beneden lopen vraagt minder adem, maar je moet wel goed opletten, want het pad bestaat uit ongelijke blokken steen. De uitzichten zijn fantastisch en er wordt veel gestopt voor foto's. Ook van de eilandbewoners die je aan  het werk ziet op de rotsachtige hellingen en van een paar kleine jongens die met een stoffen bal spelen.

Aan de andere kant van het eiland wacht de boot,  die ons weer terug vaart naar de haven van Puno.