Palacio de Gobierno

(Achteraf verhaal uit onze eerste vakantieweek in Peru)

Onze gastvrouw in Lima, Silvia, heeft een vriend die in het Palacio de Gobierno werkt, het ‘Binnenhof’ van Lima. Ze heeft het voor elkaar gekregen dat we het paleis mogen bezoeken en op maandag 3 oktober gaan we er ’s middags naartoe. In de ochtend hebben we al een bezoekje gebracht aan het chocolademuseum, we hebben de grote kathedraal bekeken, we zijn door de Chinese buurt gewandeld en hebben uitgebreid en laat geluncht bij de Peruaanse chinees, de Chifa.

 

 

Het is al vier uur geweest als we bij de ingang van het officiële gebouw aankomen en de man in uniform die daar zit, zegt vriendelijk dat het te laat is voor een bezoek.

Dan krijgen we een staaltje Peruaans doorzeuren te zien. Silvia betoogt dat ons beloofd is dat we naar binnen mogen en ze belt haar vriend binnen, Señor Flores. Na tien minuten geduldig wachten, krijgen we toch groen licht. We gaan het hek door en komen bij een klein kantoortje waar we onze paspoorten moeten laten zien. Een ambtenaar bestudeert ieder paspoort zorgvuldig en geeft ons ieder een uitgebreid formulier waarop van alles moet worden ingevuld. Ook de formulieren worden weer bestudeerd en tenslotte krijgen we een voor een toestemming om door te lopen.

We steken een tuin over naar een grote hal waar achter een balie weer een geüniformeerde man zit. Hij begint al met z’n hoofd te schudden als we binnenkomen en als Silvia haar verhaal doet, schudt hij nog harder. Nee. Het is te laat. Na vier uur worden er geen bezoekers meer toegelaten. We moeten een andere keer maar terugkomen. Maar zij geeft zich niet gewonnen en komt weer met haar troef: Señor Flores. De official lijkt niet overtuigd en blijft schudden. Wij staan een meter achter Silvia en proberen te volgen wat er allemaal in het Spaans gezegd wordt. Het lijkt een verloren zaak.

Maar dan komt er haastig een kleine man binnenlopen. Hij spreekt de man achter de balie overtuigend toe en een minuut later hebben we allemaal een pasje aan een kettinkje om onze nek. Uit het niets verschijnt een vriendelijke dame die ons een rondleiding zal geven. Lang leve Señor Flores!

 

We lopen door lange gangen en krijgen verschillende indrukwekkende zalen te zien. Met trots vertelt onze gids over Admiraal Miguel Grau, een Peruaanse Michiel de Ruyter, zeeheld uit de oorlog met Chili (1879-1884). Er hangt een groot portret in de zaal die naar hem genoemd is.

 

In de deftige vergaderzaal wil de gids wel een foto van ons maken in vergaderpose rond de voorzittersstoel. In de parlementszaal zijn werkmannen bezig met een grote trap, die ze bereidwillig een klein stukje opzijschuiven voor onze fotosessie achter de voorzitterstafel.

 

 

Het gevoel dat we hier geheel tegen de regels in rondlopen geeft de tour iets heel speciaals. Als kinderen zitten we op de presidentiële stoel en doen we op de daarvoor bestemde plaats een televisie-interview na (met een grote foto van de paleis-ingang erachter alsof de interviewer op de stoep staat)

Na drie kwartier is de rondleiding afgelopen. We nemen hartelijk afscheid van de gids, leveren onze pasjes weer in aan de balie en dan gaan we de poort van het ‘Palacio de Gobierno’ weer uit. Dat was een bijzonder en leerzaam bezoek.