“Vind je het leuk om een avondje naar Erik Vloeimans te gaan?”
H. zit op de bank met z’n i-pad en heeft net ontdekt dat er nog kaartjes te koop zijn voor het concert op vrijdag 12 januari van de trompettist samen met een klarinettist en een pianist.
Ik heb Erik Vloeimans wel eens zien en horen spelen op tv. De andere twee ken ik niet.
H. leest voor: “Levanter – de naam voor een warme, sterke oostelijke wind – voert drie muzikanten van wereldniveau naar het theater voor een muzikaal avontuur over de grenzen van jazz, klassiek en wereldmuziek.”
Dat klinkt wel goed, en samen een muzikaal avondje uit lijkt me sowieso wel een goed plan.
“Leuk,” zeg ik, “doe maar.” En H. bestelt de kaartjes, een beetje verbaasd dat die een week voor de voorstelling nog te krijgen zijn.
Een week later ontdekken we hoe dat kwam. De voorstelling was al uitverkocht toen er een rij stoelen werd toegevoegd. Helemaal vooraan. Terwijl alle rijen in de zaal aangegeven worden met letters, hebben wij een kaartje waar “rij 2” op staat. Een beetje aarzelend wijst de zaalwacht ons een plaats op de voorste rij. “Als het niet klopt, kom ik het wel even zeggen,” zegt ze. Maar het klopt wel.
We zitten met onze neus bovenop de vleugel. Achter ons vult de zaal zich met verwachtingsvol geroezemoes en als alle stoelen bezet zijn, komen de drie muzikanten uit de coulissen en beginnen zonder plichtplegingen te spelen.
Ik wist niet dat een klarinet zó zacht kon klinken. Van de trompet van Vloeimans wist ik het wel, maar het is toch wat anders als iemand een paar meter van je af staat te spelen dan wanneer je hem op televisie ziet. Een beetje geheimzinnige, ongrijpbare muziek. Ook de pianist kan héél subtiel spelen, hoewel ie net zo makkelijk een stevig ritme neerzet.
Twee nummers spelen ze voordat de trompettist naar de microfoon loopt en het Nijmeegse publiek welkom heet. Hij houdt tussen de muziek door geestige praatjes, die hij zo uit z’n mouw lijkt te schudden. Het is de bedoeling dat we de zaal een beetje gelukkiger verlaten dan we zijn binnengekomen.
Wat kunnen ze veel, de trompettist, de klarinettist en de pianist. Ze spelen alleen maar eigen composities. Van knettergekke, supersnelle loopjes en uithalen tot fluisterend zachte melodieën. Ik wil m’n ogen dicht doen, maar ik wil ook de interactie niet missen tussen de drie. Het is zó leuk om te kijken naar mensen die met geweldig veel plezier muziek maken. Daar word je vanzelf blij van.
Voor we het weten, hebben ze het laatste nummer al gespeeld. Na een staande ovatie komen ze terug voor een toegift, geschreven door de Syrische klarinettist, tijdens de gebruikelijke zeven uur wachten in een achteraf hok op vliegveld JFK in New York. Gebruikelijk? Ja, wel als je uit bepaalde streken afkomstig bent. Het heeft in elk geval een mooie compositie opgeleverd.
Als we de zaal verlaten, zijn we een beetje gelukkiger dan toen we binnenkwamen. Helemaal zoals het bedoeld was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten