Braillelabeltje

Mijn blinde collega D. heeft sinds een paar maanden een geleidehond. Een leuke blonde hond, die, als haar baasje aan zijn bureau zit, gezellig op bezoek gaat bij de dames van de balie of door de gangen loopt. Zonder tuig is ze niet aan het werk en mag ze aangehaald worden. Zo kan het gebeuren dat er soms keurige mannen-in-pak ineens op hun knieën zitten te spelen en te knuffelen. Het heeft wel iets.

Omdat het audiotijdschrift dat ik maak vorige maand het thema ‘honden’ had, vroeg ik D. of hij mee wilde werken aan een interview met zijn hond. Ik had vragen bedacht die hij namens de hond beantwoordde. Nu de opname klaar is, ga ik hem een ceedeetje brengen, zodat hij naar het resultaat kan luisteren

D. zit niet op z’n werkplek. Ik leg de cd op zijn bureau, maar bedenk dat er even een braille-stickertje op moet, zodat hij meteen weet wat het is. Jaren geleden gebruikte ik regelmatig zo’n tang waar je een plakstrookje mee kunt maken met voelbare braillepuntjes. Waar zou dat ding gebleven zijn? “Oh, zo’n dymo?” zegt de collega van de postkamer, “die ligt dáár, bij de afdeling IT.”

De collega van IT wijst me de kast waar de dymo ligt. Een modernere versie dan de draaitang die ik in m’n hoofd had. Ik type ‘Klinkklaar’ in en er komt een keurig, glad plakstrookje met letters uit het apparaatje. “Maar dit is geen braille,” zeg ik. “O, moet het braille zijn. Eh… misschien moet je bij collega M. zijn… Maar nee, M. heeft ook geen brailletang.

Nu kan ik D. natuurlijk ook gewoon een mailtje sturen waarin ik uitleg welke cd ik op z’n bureau heb gelegd, maar het is een principekwestie geworden. Het is toch raar dat ik in een bedrijf werk dat tekst toegankelijk maakt voor mensen met een leeshandicap en dat ik voor mijn blinde collega niet eens een braillelabeltje kan regelen!

Ergens in mijn bureaula heb ik nog een troef. Een ouderwetse reglette: een simpel, plastic malletje waarmee je met een stompe prikpen met de hand braille kunt ‘schrijven’. Ik schuif er een stevig stukje papier in, prik in spiegelschrift “Klinkklaar”, knip het strookje af en plak het op de cd. Dan loop ik weer naar beneden naar het bureau van D. En jawel, die is inmiddels terug van weggeweest, zodat ik hem gewoon het ceedeetje kan overhandigen.

Maar dan wel met een braillelabeltje erop! Handig, toch.