Appels

Appels halen we meestal bij de boer. Een stukje richting dijk staat tussen de appelboomgaarden een grote schuur. Een bord bij de weg vertelt dat er appels te koop zijn. En soms zijn er dagen met koffie met versgebakken appeltaart. Maar er is meer te koop. Ander fruit, groenten, eieren en ook mooi opgemaakte mandjes met streekprodukten.
De appelboer is een aardige vent die vol enthousiasme kan vertellen over het fruitbedrijf. Hij werkt biologisch en is een voorstander van zichtbare boomgaarden die in het voorjaar de streek zo mooi maken. De laatste jaren planten veel fruittelers hoge heggen om hun gaarden. Doodzonde vindt onze boer dat.
In de winkel staat meestal z'n oude moeder. Een levendig, klein vrouwtje dat met kennelijk plezier de gezonde waar verkoopt. Kassa's of rekenmachines zijn in deze schuur niet doorgedrongen. Alles wordt uit het hoofd berekend en soms, als het veel is, op een kladje.
Drie kilo appels, gemengd, woog ze voor ons af in een plastic tasje toen haar zoon binnenkwam. Hij had een kist bij zich met een nieuw appelras: darling bell, en bood er één aan om te proeven. Terwijl hij vertelde dat de smaak hiervan hem herinnerde aan de appels waar hij als kind dol op was, hielp ma alvast een volgende klant.
Appels kwam die halen en hij liep met een plastic tas vol naar buiten. Wij gingen afrekenen, maar toen we de tas met appels wilden pakken, leken de drie kilo ineens erg weinig.
De oude boerin was in een oogwenk bij de deur. "Hé", riep ze naar de vorige klant en met één vinger wenkte ze hem terug alsof het een schooljongen was. Ja hoor, hij had de verkeerde tas meegenomen. Onder vrolijk gelach werd de boel omgewisseld en we vertrokken. Tas in de ene hand en in de andere een grote, rode darling bell. Hij smaakte goed: ouderwets lekker.