De rivier

Het kleine huis van de Los Santos Family met de kleurige reclameteksten erop klopt met het beeld van de foto’s die Plan me jaarlijks stuurt, maar wat ik zeker niet verwacht had, was die autoweg. Regelmatig moeten we het gesprek onderbreken omdat er een vrachtauto langs ronkt of een knallend brommertje passeert.
We krijgen een dulce, een zoet hapje van kokos en suiker. Lekker.
Wil ik nog meer zien? Ja, de rivier waar Leonel altijd gaat zwemmen met zijn vrienden. Ook daar gaan we met de Plan auto heen. Een mooie plek. De rivier is ondiep, zoals de beekjes die ik ken uit Frankrijk of Zuid-Limburg, maar dan wel veel breder. Hij stroomt kabbelend over de stenen.
Kun je hier zwemmen? vraag ik. Ja, verderop is een dieper stuk.
Hier en daar staan magere paardjes aan een vastgepind, lang touw. Die kunnen hier wat gras eten.
Aan de overkant van de rivier komt een Jeep aan rijden. Tot mijn verbazing rijdt ie voorzichtig de rivier in. Hij komt naar onze kant. In het midden verdwijnt de auto tot halverwege de portieren in het water. Ik vertel de anderen dat dit bij ons echt nooit zou kunnen en vraag Martha of ze een foto wil maken. (Omdat mijn toestel het niet doet, heeft Martha beloofd foto’s te maken en die op te sturen). Martha is de hele tijd op de achtergrond aanwezig. Zij kent de mensen en de plek en weet waar we heen moeten.
Dan is het tijd om terug te gaan. Voordat we afscheid nemen, vraag ik voorzichtig aan tolk Hector of er iets op tegen is te vragen of ik het huisje van binnen mag zien. Nee hoor, dat kan best. We lopen er omheen naar een deur aan de achterkant. Het is toch groter dan ik dacht. Binnen is het eerste dat ik in de donkere ruimte zie een brommer.
De lamellen worden een beetje opengeklapt en ik zie tegen een muur een grote wandkast staan. Verder is er niet zo veel. Het lijkt op een garage bij ons, met een ruwe, stenen vloer en kale wanden. In een hoek staat op een tafeltje een enorme, zilverkleurige trofee. Bovenop een poppetje met een hockeystick. De beker is ooit gewonnen door Leonels moeder. Ongevraagd zet Martha hem voor me op de foto.
Tijd om te gaan. Ik geef iedereen een hand. Leonel, zijn oma, zijn oom, zijn zusjes.
Ik beloof weer te schrijven en ik zal foto’s sturen van onze rivier en van een Nederlandse school.
Over de hobbelige weg rijden we terug naar het kantoor van Plan.