Plaza de la cultura

"Met het reusachtige Teatro Nacional en vier grote musea vertegenwoordigt dit plein Dominicaanse kunst, cultuur en geschiedenis", staat in mijn toeristenboekje. Ik ga er heen met de guagua. Ik loop over de hoofdstraat waaraan dit complex moet liggen, en zie rechts van me een aantal grote gebouwen. Maar er loopt een lang hek om het terrein. Hoe kom ik daar door? Aha, ergens is een kleine poort in het hek. Er staat een bewaker bij, maar die houdt me niet tegen. Zo druk als het buiten het hek was, zo stil is het hier. Het terrein is groot en open en ziet eruit als een soort bouwplaats. Overal staan een soort lege tentjes van metalen buizen met daaraan doeken waarop 'Ministerio de Cultura' staat. Ik kom langs een gebouw waar Teatro Nacional op staat. Dit is dus de goede plek. Maar waar is het museum van de moderne kunst? Ergens in de leegte staan twee mannen te praten en die wijzen me waar ik heen moet. Over ongelijke steenbrokken loop ik langs nog meer buizententjes en dan hoor ik kinderen. Een grote groep schoolkinderen staat voor het volgende gebouw en jawel, dit is het museum dat ik zoek. Het lijkt dicht, maar als ik tegen de donkere, glazen deur duw, gaat die open. Ik sta in een enorme, lege ruimte. Twee mensen in uniform zien me binnenkomen en wijzen dat om de hoek de receptie is. Daar koop ik een kaartje. De schone kunst mag hier dan theoretisch erg belangrijk zijn, het museum is uitgestorven. In m'n eentje dwaal ik door grote zalen. Marmeren vloeren, witte muren en aan die muren per zaal twee of drie schilderijen. Lullige portretjes, grote abstracte doeken, fotocollages ... er zijn maar een paar dingen die ik mooi vind. Ik verbaas me vooral aan de absolute leegte hier. Na een tijdje stromen er tientallen kinderen in schooluniformen de trap op. Net als in de jardin botanica zijn dat de enige andere bezoekers die ik tegenkom. Kunst en cultuur is kennelijk vooral iets voor schoolkinderen.