Op reis

Op twee april ben ik 's morgens in alle vroegte op vliegveld John F. Kennedy in New York.
Ik sta een beetje beverig op m'n benen. Zes uur teruggevlogen in de tijd en na die verlengde dag maar een paar rommelige uurtjes slaap, op een bank in een openbare ruimte...
Ik moest om vier uur (vanmorgen) inchecken op terminal 3 voor de vlucht naar Santo Domingo. Bij aankomst gisteravond had ik die terminal al verkend. Een kale, naargeestige ruimte met een rij ongemakkelijke stoeltjes. Ik vluchtte voor de nacht naar een luxere ruimte met restaurantjes en banken en wist daar een van te veroveren.
Nu ben ik weer op terminal 3. Na het afleveren van mijn koffer kan ik vanuit die enge hal door naar een andere hal. Weer wachten.
Een oude dame loopt moeizaam naar een stoeltje naast me en gaat zitten. Een man zet een aantal koffers om haar heen en verdwijnt. Meteen komt iemand in uniform naar de dame om naar haar papieren te vragen. Er is iets ingewikkelds met haar paspoort. Hij neemt het mee, komt even later terug met meer papieren en zegt dat ze naar gate 7 moet. Hij probeert haar nog iets uit te leggen, maar haar Engels is niet zo goed. Het uniform verdwijnt en ik vraag de dame of ze ook naar de Dominicaanse Republiek gaat.
Jawel.
En dan voer ik met haar mijn allereerste Spaanse gesprek:
Santo Domingo is een mooie stad.
De Dominicaanse Republiek is zonnig en warm, je wordt er bruin.
En ze heeft een nicht in Holland (of was het een neef).
Holland is mooi, maar nat.
Dan komt er weer iemand in uniform. Hij neemt de dame mee in een rolstoel. Daag.
Een half uur later kan ik door de douane. Elektronische apparatuur in een mandje, tas door de scanner, schoenen uit en: deze had ik nog niet gehad. Met een vochtig, rond koffiefiltertje worden mijn beide handpalmen afgeveegd en het papiertje gaat daarna in een scanmachientje.
"waar controleer je me nu op?" vraag ik nieuwsgierig, "Op drugs?" hm, something like that, zegt de douaneman ontwijkend. Ik heb blijkbaar geen drugs aan m'n handen want ik mag verder.
Bij gate 7 word ik begroet door de Dominicaanse dame van daarnet. "kom hier zitten" gebaart ze. En dat doe ik. Daar zitten we nu te wachten op vlucht DL493. Nog vijf uurtjes, dan ben ik in de Dominicaanse Republiek.