Na het ontbijt loop ik naar een park in de buurt met in mijn tas een boek. Ik zoek een goed plekje uit om te gaan zitten lezen, maar verderop klinkt pianomuziek en ik loop nieuwsgierig een stukje verder.
Er staat een grote, witte partytent om de hoek, voor de ingang van een kerk. mensen met drankjes en hapjes lopen er rond en onder de tent staat een wit bankstel, een tafel met witte versiersels en bloemen er op en ook nog een tafeltje met een enorme, witte taart in drie verdiepingen.
Een bruiloft, denk ik, en ik ga ergens zitten vanwaar ik de kerkdeur kan zien. Ik ben benieuwd hoe een Dominicaans bruidspaar er uit ziet. Naast me komt een vrouw zitten die vriendelijk groet. "Een bruiloft?" vraag ik haar, maar nee, het is een doopfeest.
Het moet een belangrijke baby zijn, want er staan verschillende persmensen vlakbij de ingang van de kerk. Twee mannen met grote camera’s op hun schouder en iemand met een microfoon met zo’n grote, ronde stofkap, waarmee ze op televisie altijd de politici achtervolgen. Voor de kerkdeur worden twee lange stokken neergezet met vlaggen er aan. De Dominicaanse en een Japanse. Er verzamelen zich buiten ook veel Japanse gasten. Ze begroeten elkaar met twee stijve buigingen. Niemand raakt elkaar aan. Grappig, de Dominicanen raken elkaar juist voortdurend aan. Een van de Japanse mannen, gedistingeerd grijs en strak in het pak, draagt een grote pot met een jong boompje er in. Om de pot zit een sierlijk lint. Een geboorteboom, die samen met de baby groot moet worden.
Zodra alle gasten in de kerk verdwenen zijn, komt er een vrachtwagentje aan. Alle prachtige, witte attributen uit de feesttent worden afgebroken en ingeladen. Wat ze met de resten van de taart doen, zie ik niet. Een hoop mensen hier zouden er maar wat blij mee zijn.
Uit de kerk klinkt gezang. Een ijsverkoper met z'n karretje wacht geduldig tot de kerk weer uit gaat. Ik verlaat het park zonder dat ik aan m'n boek toegekomen ben.
Ook deze luie dag brengt helemaal vanzelf ervaringen mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten